Στο χωριό της τιμής του χαμένου προσώπου,
πάλι ένας άγνωστος το στεγνό αποτύπωμα αφήνει.
Το αίμα του.
Το σπέρμα.
Το λυσσασμένο βλέμμα.
Δίχως ντροπή, χαριστική σιγή απλώνει.
Και ξεδιπλώνει ηδονές.
Και περιγράφει και ματώνει.
Στο χωριό της τιμής του χαμένου προσώπου,
το φως απ’ τη μέρα μένει πάντα στο χτες.
Κεντά ανάγκες κι ενοχές.
Στης φρικτής επανάληψης την άκαρπη γη,
μαύροι οιωνοί πλέκουν διχάλες τα μαλλιά τους.
Γεύονται μέλλοντα κομμάτια, ωστόσο παρελθοντικά.
Της διασποράς τα συναξάρια.
Εντολοδόχοι εκτελεστές, φυγάδες άνεμοι, στήνουν ενέδρες στους σκορπιούς.
Αυτοκτονούν οι φύλακες αυτοί της λογικής.
Μένουν βωβοί οι εξαπατημένοι.
Πάνε χαμένοι οι θησαυροί.
Κάτι μισεύει!
Ύστερα άπνοα διλήμματα τυλίγονται σα φίδια στο λαιμό.
Σ’ αυτόν που χάθηκε.
Αυτόν τιμούν.
Αυτόν ζητούν.
Ένας χρησμός πανάρχαιος…
ξεθάβει θρήνους και κατάρες.
Αηδιασμένες και ορφανές.
Ο υπνοβάτης καλπασμός φέρει το γρίφο.
Ψέλνει τον ύμνο.
Ίχνη παντού!
Μαύρες φλογίτσες στα καντήλια.
Στις δάδες και στα σήμαντρα, σκιές καραδοκούν.
Θαμπές.
Παλιές.
Αόριστα σπαρακτικές.
Αυτός που εχάθη, θα φανεί.
Σ’ αυτή τη γη.
Στο χωριό της τιμής του στεγνού αποτυπώματος.
Στο χωριό της τιμής του υγρού φεγγαρόφωτος.
Ένας σταυρός υψώνεται.
Πόση ζωή στους μελλοθάνατους υπάρχει…
Και πόσος θάνατος στους νεογέννητους, αλήθεια!
Όταν το πρόσωπο βρεθεί…
Το τέλος ντύνεται το κρίμα.
Πίνακας: «Hodie Mihi
Cras Tibi» by Daniel Fountain
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου