3.12.10

Η ΖΩΗ


Ακολουθώ την ίδια λάθος διαδρομή
απ' τον καιρό της μάταιης αναζήτησης...
μέχρι να καταλήξω στο σωστό...
Προορισμό;
Μοιάζει το τέλος.
Αγωνία!
Το ταξίδι σημαδεύτηκε απ' το χορό εκείνο...
της ώρας του γενέθλιου περάσματος από τη μέθη της γιορτής
που φέρει ο χτύπος του παρόντος,
στη λύπη της τελείωσης που τον ορίζει παρελθόν.
Δένω σφιχτά τη μέλλουσα πληγή του κάθε βήματος...
που απαιτεί ο χορός
εκείνος...
ο ίδιος που αντιδρά στη στιγμιαία στασιμότητα της σκέψης.
Τρεις πίθηκοι σημάδεψαν τη σκέψη.
Πανούργοι συκοφάντες.
Κλέφτες οι μιμητές της ύπαρξης.
Εκείνοι σέρνουν το χορό.
Τα βήματα του Χρόνου.
Τρία.
Ουδέτερα περάσματα.
Τα ποιήματα της αγωνίας.
Η απουσία της δράσης εκμηδενίζει την αντίδραση.
Σβησμένη παραμένει η ύπαρξη απ' τη σκέψη.
Το χρονικό της αγωνίας δημιούργησε.
Το πρώτο ποίημα της συνείδησης έσπρωξε στην αυτοκτονία το πρώτο βήμα του χορού κάθε περάσματος αυτής της ύπαρξης.
Κρίμα!
Μοίρα;
Δεν τόλμησα ποτέ το πρώτο.

Πίνακας: «Dance of life» by Edvard Munch