24.10.09

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ


Στο σπίτι μας,

ποτέ δεν έχουμε επισκέψεις.

Δε έχουμε κανένα συγγενή.

Ούτε και φίλο.

Γι' αυτό κι η πόρτα μας είναι πάντοτε ανοιχτή.


Στο σπίτι μας,

ο ταχυδρόμος έχει χρόνια να φανεί.

Ίσως γιατί αλλάξαμε διεύθυνση.

Ίσως γιατί άλλαξε ο ταχυδρόμος.

Μόνο τα πουλιά, μας φέρνουν γράμματα...

από ένα γείτονα παλιό...

που ακόμα μας θυμάται!


Στο σπίτι μας,

τα φώτα μένουν πάντοτε ανοιχτά,

σαν τα παράθυρά μας.

Κι εκείνο μένει πάντα στολισμένο!

Όμως ποτέ δεν κάνουμε γιορτές.

Ποτέ δεν κλαίμε. Όλο γελάμε.

Και τα παιδιά μας νιώθουν ελεύθερα... αλήθεια!


Το σπίτι μας,

χορτάρι το κυκλώνει...

και κάγκελα κατάμαυρα...

Όχι σαν τις ψυχές μας!

Είναι οι φορεσιές μας.

Τα βράδια πάντα τραγουδάμε.

Οι φωνές μας υψώνονται στον ουρανό....

σαν τους καπνούς του λιβανιού,

υπό το φως των καντηλιών... που τρεμοσβήνουν.

Αλλά ποτέ δεν έχουμε επισκέπτες!


"Welcome home" by Xainde : http://xainde.deviantart.com/

Υ.Γ. Λενάκι, ευχαριστώ για την ατμόσφαιρα!

4.10.09

ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ


Φωτολουσμένες περούκες.

Αιματοβαμμένοι τοίχοι.

Μαύρες εξώπορτες. Κλειστές. Δεν ήταν χτες.

Υγροί δρόμοι. Πλακόστρωτοι. Βωμοί αιώνιοι της αμαρτίας, της ενοχής.

Υγροί ήχοι. Μιας φυλακής.

Λευκά δέρματα. Διάφανα. Άυλα.

Μικρά δέματα. Χάρτινα. Τετράγωνα.

Κίτρινα χαμόγελα. Άδεια. Σάπια.

Ποιόν αντικρύζουν τα σμαραγδένια μάτια;

Χαώδη στόματα τι ψιθυρίζουν; Τι φιλούν;

Ποια μυστικά ορίζουν τους τυφλούς κι αιμορραγούν οφθαλμικά φιλιά;

Απάτες του σήμερα. Παιχνίδια του χτες. Όνειρα του αύριο.

Όλα ψεύτικα. Παραισθήσεις. Σκόρπιες νύξεις.

Το ακορντεόν σε μια γωνιά, συνεχίζει να παίζει λυπητερά... συνθήματα... μελωδίες του χτες και του σήμερα.


Μπλε σκούρα τραπέζια. Σκονισμένα.

Σπασμένα ποτήρια. Βρώμικα. Μουσκεμένα. Ραγισμένα τα χείλη τους.

Καρέκλες, ζωντανές αναμνήσεις, ριγμένες στο πάτωμα.

Ξεθεωμένες... μέχρι χτες χόρευαν. Οι αναμνήσεις.

Παλάμες χαραγμένες. Ιδρωμένες. Ψηλαφίζουν...

Πεινασμένα ρουθούνια μυρίζουν...

Σάρκες με άρωμα χαράς κι αφέλειας. Καταραμένης αιωνιότητας.

Εφηβικής ορμής και τελειότητας.

Ένα ρόδο πεσμένο στο πάτωμα αιμορραγεί τις μελωδίες του σήμερα και του αύριο, σ' ένα κονσέρτο τελευταίο, αφιερωμένο σε ρόδα που γερνούν.


Γοβάκια με τακούνι αιχμηρό. Λογχίζουν. Καρδιές που σβήνουν.

Σκισμένα εσώρουχα. Δαντελωτά. Μαύρα. Λευκά. Ανήσυχα. Τυλίγουν...

Οφθαλμικές καρδιές που αφήνονται να σβήσουν.

Ανάβουν... Καίγονται... Σβήνουν...

Τι υπάρχει κάτω απ' τις φωτολουσμένες περούκες;

Γύμνια. Ασχήμια. Όνειδος δίχως τάξη.

Σάρκες καταζητούμενες. Εφήμεροι παλιάτσοι. Σημερινοί αιωνόβιοι.

Ανθρωπόμορφοι πίνακες σε κάθε γωνιά.

Κάθε υγρού δρόμου.

Κάθε μαύρης εξώπορτας.

Προβάλλουν πρώτα τα κεφάλια, ρίχνοντας βλέμματα ερωτευμένα, μεθυσμένα,

πίσω από κάθε ένοχο κελί μιας φυλακής.

Νύχια αιχμηρά ματώνουν κάθε σάρκα.

Παλάμες βρώμικες ραγίζουν χείλη ποτηριών.

Χαμόγελα εκκωφαντικά.

Δάκρυα σιωπηλά.

Κλάματα δυνατά.

Γέλια άηχα.

Όλα παράξενα.

Όλα τόσο αληθινά!


Κάποιος πέρασε σήμερα δίχως ν' αγγίξει το πορτραίτο του.

Δεν ήθελε ν' αφήσει αποτύπωμα.

Το ακορντεόν στη γωνιά του δρόμου, μαρτύρησε πως ήταν έφηβο.

Ο περαστικός ήπιε στην υγειά της καταραμένης αιωνιότητας!

Ίσως σφραγίσει το αυριανό.


Moulin Rouge Night Poster by Peter Bragino