22.4.10

Ο ΟΡΚΟΣ


Τι να ζηλέψω απ' τα Πουλιά που κελαηδούν;

Το πέταγμά τους;

Μήπως τη φαινομενική ελευθερία;

Την πένθιμή τους μελωδία;

Τι να ζηλέψω από το φως του Ήλιου που σημαδεύει;

Τι απ' το φως της στοργικής Σελήνης

και των ονειρεμένων Αστεριών;

Τη σκοτοδίνη της θεϊκής ακτινοβολίας;

Μήπως την υποκριτική τους θέρμη;

Τι να ζηλέψω απ' τη Φωτιά της λήθης

και τι απ' την πλανεύτρα Θάλασσα;

Το μεγαλείο της αυτοκαταστροφικότητας που φτιάχνει κύκλους;

Τι να ζηλέψω απ' το Θεό και τι από το Διάβολο;

Τη μανία της αντιφατικής τους εχθρότητας...

ή μήπως...

την ποίηση μίας αλήθειας που μ' έπλασε μ' αλαζονεία;

Όχι!

Όχι πια!

Δε θα ζηλέψω τίποτα απ' αυτά.

Όλα τους...

Όλα τους...

Όλα...

Θα τ' αποκτήσω!


Πίνακας: “Lucifer” by Franz Von Stuck

5.4.10

Η ΘΥΣΙΑ


Τρία σπασμένα τζάμια η απεραντοσύνη του χτες..., του σήμερα..., του αύριο.

Ένα σπασμένο τζάμι... του σήμερα.

Διαλέγω τη θυσία του Αβραάμ,

ακόμα κι αν αυτή χαμογελάει πονηρά...

μπροστά στην όψη της δικής μου.

Στων Βιβλικών οργίων τη σιχαμένη αθλιότητα,

θα βαπτιστώ...

έχοντας την καχυποψία ντύμα,

τη σφραγισμένη αθωότητα στα μάτια,

το βλέμμα καρφωμένο κάτω από το μανδύα των στερημένων εραστών.

Μη!

Μη βιάζεσαι να βγάλεις τις οχιές από τους θάμνους!

Το μυστικό και το κλειδί...

κρέμονται κάτω από τη γλώσσα,

κάθε χριστού υποκριτή που λοξοδρόμησε,

κρατώντας παραμάσχαλα,

τις εντολές του Ευαγγελίου που του μάθανε απρόσκλητοι Τενόροι,

από συμφέρον.

Όσο για μένα...

μόνος μου έμαθα τις νότες να διαβάζω.

Δεν έφτασα τόσο ψηλά!

Δεν ξέρω πως ραγίσανε τα τζάμια.

Πώς σπάσανε;

Το χτες..., το σήμερα..., το αύριο...

Άδεια μπουκάλια.

‘Κει μέσα φυλακίζουν την οργή...,

τις φωναχτές μου σκέψεις...

Δαιμονικές συνομιλίες.

Οι εαυτοί μου κάνουν θυσίες.

Ακόμη...

Λιθοβολούν τις ερινύες.

Οι σκλάβοι γιοι δεν ικετεύουν πια τους θεϊκούς γονείς τους.

Σφάζουνε μόνοι τους, αυτούς που πήγανε αντίθετα στη βούλησή τους.

Τα πρότυπα λαθέψανε.

Το σχήμα τους παντρέψανε με τη συμμετρική ανάμνησή τους.

Μη!

Μη βιάζεσαι να βγάλεις τη σκιά μου απ' τα μάτια σου!

Είναι συμμετρική με τη θωριά σου.

Η Σάρα...

δολοφόνησε τη γέννα, κάτω από της μοιχείας την ποδιά.

Τα δυο παιδιά ψάχνουνε για Πατέρα.

Δεν είναι σκλάβοι τώρα πια.

Θα εκδικηθούν για κάθε Αβραάμ.

Βιάσου!


Πίνακας: “Memory” by Elihu Vedder