18.2.10

Η ΣΤΙΓΜΗ


Κοιτάζω πάλι μ' αγωνία την ίδια κόκκινη τελεία.

Το κάλεσμα έχει γλυκιά γεύση.

Κόκκινη σαν μηλιά.

Η ομιλία...

Ποιο κάλεσμα;

Ποια ιστορία;

Κοιτάζω κι επιμένω με μανία.

Μια κόκκινη τελεία.

Η ποδιά στάζει νερά.

Άπλωσα ρούχα στη μηλιά!

Μια θεωρία.

Ποια αμαρτία;

Του σατανά μυσταγωγία η συναυλία της σκέψης.

Με συρματένια τα φτερά, ισορροπώ φορώντας δάχτυλα από ξύλο,

σ' αέρινα καλώδια.

Ποιο ένδυμα;

Ποια σκάλα;

Ποια τεχνητή ακροβασία;

Κοιτάζω απλά ίδια τελεία.

Το μήλο δάγκωσα.

Βιτρίνα.

Υγρά τα θρύψαλα.

Τα ξεβαμμένα μάτια καρφώνω σε τελεία.

Ποια όψη;

Ποια λατρεία;

Μια πορφυρή αχρωματοψία!


Πίνακας: “Trouble Makers” by Hiroko Sakai

7.2.10

ΟΙ ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΙ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ


Γιατί ο κλόουν σταμάτησε να κλαίει;

Δε ξέρει πως το κλάμα του, δίνει στο βασιλιά χαρά;

Πείτε του να κλαίει!

Ο βασιλιάς θα πάψει να γελά.

Γιατί ο κλόουν σταμάτησε να τρέχει;

Να κάνει γκάφες;

Να πέφτει;

Να πηδά;

Γιατί σταμάτησε μελωδικά με το βιολί να παίζει;

Ο βασιλιάς θα οργιστεί ξανά.

Πείτε του με το βιολί να παίζει...

μην οργιστεί ξανά ο βασιλιάς.

Γιατί ο κλόουν έξαφνα γελά;

Γιατί μας κοροϊδεύει;

Τι λέει;

Τι λέει ο βασιλιάς;

Γιατί ο κλόουν παύει να γελά;

Κι ο βασιλιάς;

Χορεύει!

Μα...

Μα το βιολί μόνο του παίζει...

γιατί...

ο κλόουν έπαψε ν' αναπνέει.


Πίνακας: “The Poet and the King” by Howard Pyle