20.9.09

ΘΥΩ

Άνοιξα το στόμα μου,

να μεταλάβω άγιο αίμα από το χέρι του παπά.

''Θύω'' ψιθύρισα.

Κανείς δε μ' άκουσε.

''Θύω'' φώναξα.

Κανείς δε μ' άκουσε.

Κανείς δεν ήταν πλάι μου.

Ούτε ο παπάς.

Όλοι είχαν φύγει.

Μόνο εγώ...

γυμνός και μόνος,

αμαρτωλός κι αληθινός,

ακίνητος στεκόμουν μόνος, στο γυάλινο Οίκο του Θεού.

Με στόμα ανοιχτό από έκπληξη.

Με στόμα που μέσα του κλείστηκε η γεύση του άγιου αίματος...

του θύματός μου,

που λίγο πριν είχα φονεύσει.


Πίνακας: "Chalice of mystery" by Odilon Redon

8.9.09

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΔΕΡΦΗΣ

Με σφραγισμένα μάτια...
από μικρή έμαθε να πολεμάει τα σκοτάδια...
και να μαντεύει οιωνούς.
Να ξεχωρίζει τους χρησμούς απ' τα σημάδια.
Πάντα κλειστά κρατά τα μάτια.

Με πρόσωπο χαμόγελο...
από παιδί έμαθε να λάμπει στα υπόγεια
και να ξορκίζει τα δαιμόνια.
Πάντα μονάχη περπατά στα κάστρα.
Λευκοντυμένη ομορφιά,
καταραμένη, μαγεμένη.

Μαλλιά κατάξανθα τρέχουν ξοπίσω της...
και τα πατάει.
Κι όταν περνάει απ' τις στοές των φυλακών,
κι απ' των νεκρών τους τόπους...,
άνθη πολύχρωμα φυτρώνουν.
Πάντα στοιχειώνουν.

Σαν ξημερώνει...
της θάλασσας τα κύματα καλεί...
στον ουρανό να τη σηκώσουν
γιατί δε βλέπει που είναι η σκάλα ν' ανεβεί.
Πάντα κλειστά κρατά τα μάτια.
Και σαν νυχτώνει...
τ' αδέρφια της τ' αστέρια αγκαλιάζει...
στη γη ν' αφήσουν το κορμάκι της...
γλυκά να κοιμηθεί.

Με μαρμαρένιο μαξιλάρι από μικρή έμαθε να κοιμάται.
Δε ζήτησε ποτέ της πουπουλένιο.
Και για σεντόνι,
ένα Σταυρό να τη φυλάει έριξε πάνω της.
Για να μαντεύει οιωνούς.
Να ξεχωρίζει τους χρησμούς απ' τα σημάδια.
Γι' αυτό πάντα κλειστά κρατά τα μάτια.

Υ.Γ. Στη Μαργαριτούλα!

Πίνακας: "Ophelia" by Antoine Auguste Ernest Hebert