2.12.12

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ντύθηκα με υφάσματα πολύχρωμα... 
κι έβαψα κατακόκκινα τα χείλη. 
Έβαλα δυνατά τη μουσική να παίζει... 
κι άρχισα να χορεύω στον αέρα. 
Ελευθερία! 
Παράξενο που ο άνεμος δε φύσηξε. 
Έκανα 24 στροφές γύρω από μένα. 
24 στροφές... 
όσες κι οι ώρες μιας ημέρας. 
Λουλούδια γέμισα τα βάζα. 
Λουλούδια κατακόκκινα... 
κι άναψα 7 κεριά στο σπίτι. 
7 κεριά... 
όσες κι οι μέρες μιας βδομάδας. 
Ήπια πολύ. 
Ζαλίστηκα. 
Στο ξύλινο το πάτωμα παραπατώντας σύρθηκα. 
Δεν έπεσα.
Αρνήθηκα. 
Κάθισα σε μια πολυθρόνα... 
κι αργά ανοιγόκλεισα τα μάτια. 
Χτυπήσανε οι καμπάνες. 
Με τρόμαξαν. 
Αντάρες!
Έκανα το σταυρό μου... κι ύστερα κοίταξα δειλά απ’ το παράθυρό μου. 
Παντού σκοτάδι. 
Αταίριαστο ψεγάδι. 
Πλησίασα χωρίς ντροπή τον άσπιλο καθρέφτη. 
Είδα την Αφροδίτη του Μεσονυχτίου. 
Δε γύρεψα το φταίχτη.
Γέλασα δυνατά. 
Κι ύστερα έκλαψα γιατί... είχα γελάσει. 
Υστερία. 
Μια γλυκιά και μικρή υστερία. 
Ενοχής πίκρα φώλιαζε στην ψυχή μου. 
Σταμάτησα τη μουσική. 
Έσβησα όλα τα κεριά. 
Τα λουλούδια μαράθηκαν μεμιάς. 
Τα χείλη μου βάφτηκαν κίτρινα. 
Τα δάκρυα που κύλησαν τα έβαψαν με πούδρα. 
Τα ρούχα μου γίνηκαν κόκκινα. 
Πότισαν... απ’ το αίμα της σάπιας μου κοιλιάς.
Πού πήγαν τα παιδιά μου; 
Τα 12 παιδιά μου! 
12 τα παιδιά μου... 
όσοι κι οι μήνες ενός χρόνου. 
Όλα τους αντιφατικά. 
Κουραστικά κι επίμονα. 
Συντριπτικά. 
Σωριάστηκα στο πάτωμα. 
Έκλαψα δυνατά. 
Κι ύστερα γέλασα γιατί... είχα κλάψει. 
Απελπισία.
Μια γλυκιά και μικρή απελπισία. 
Ενοχής πείσμα φώλιαζε στην ψυχή μου.
Εξαντλήθηκα. 
Ξάπλωσα σ' ένα παλιό, φθαρμένο μαυροκρέβατο... 
και πάλι αργά ανοιγόκλεισα τα μάτια. 
Οι καμπάνες και πάλι χτύπησαν. 
Με ξύπνησαν! 
Δεν πρόλαβα να κάνω το σταυρό μου. 
Έτσι έπεισα τον εαυτό μου... 
και μόνο τότε φύσηξε ο άνεμος. 
Ελευθερία!


Πίνακας: «The Day After» by Edvard Munch

3 σχόλια:

Νimertis είπε...

είχα καιρό να μεταλάβω τη γραφή σου Άτη μου... διψασμένος σήμερα εισήλθα στο ναό σου... και βίωσα για ακόμη μια φορά τούτη την μοναδική εμπειρία στα Καταβάσια των Μυστηρίων σου... έχεις την εκτίμηση και τον θαυμασμό μου...

Αφροδίτη Κ. είπε...

ήπια τα λόγια σου
σύρθηκα στο πάτωμα σου
ένιωσα τους κραδασμούς της καμπάνας καθώς χτυπούσε
κρυφοκοίταξα στον άσπιλο καθρέφτη σου
οσμίστηκα την πίκρα που φώλιασε στην ψυχή σου
άγγιξα με τα δάχτυλα μου την ματωμένη σου κοιλιά
κι αφέθηκα στον άνεμο σου
που φύσηξε …

πάντα στροβιλίζομαι ολόκληρη στην δίνη του λόγου σου Άτη!
χαίρομαι που σ’ ξαναντάμωσα
σε φιλώ

Άτη Σολέρτη είπε...

Αντώνη φοβάμαι πως θα καταντήσω γραφική αναφέροντας κάθε φορά το πόσο με τιμάς με όσα μου λες...! Κάθε σου επίσκεψη εδώ και κάθε σου λόγος είναι βαθιά εκτιμητέα, να ξέρεις. Ευχαριστώ από καρδιάς για όλα! Η εκτίμηση και ο θαυμασμός είναι αμοιβαία αισθήματα. Σου εύχομαι ελεύθερες εμπνεύσεις!


Αφροδίτη, χαίρομαι πολύ που με επισκέφτηκες! Με τιμάς με όσα μου γράφεις... και με συγκινείς βαθιά! Εύχομαι η θέαση εδώ να λειτούργησε απελευθερωτικά με κάποιο τρόπο... μέσα από μια στροβιλισμένη μεταμόρφωση.
Θα τα λέμε... Φιλιά!