11.11.09

ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΕΡΠΕΤΟΥ


Τη ζωή μου κατατρέχουν απ' τον αιώνα του αυγού του ερπετού,

μύχια οράματα που ανηλεώς σαρκάζουν την ίδια την ορμή της σάρκας.

Είναι παιδιά της χίμαιρας που γέννησε ανήμερα των γενεθλίων της υστερίας,

της αιμοβόρας σκύλας, που έγλειφε μόνο λιοντάρια για ν' αποκτήσει ζάρια.

Μ' αυτά θαρρούσε θα γελούσε.

Τι αηδία!

Ελεεινή απελπισία!

Της έτρεχαν τα σάλια...

Της κάλυπταν τα μάτια.

Τι φρενιασμένα μάτια!

Τι σιχαμένα σάλια!

Την ώρα που με γέννησε...

μια τέτοια σκύλα...

μ' έδεσε κι ύστερα πάλι γέλασε.

Γιατί δεν πέταξε τα ζάρια;

Ξέχασα! Έμοιαζαν τόσο με σάλια!

Την ώρα που με γέννησε...

με όρκισε να κλέβω κάθε ανάσα και να 'χω μάτια ανοιχτά,

να της φωτίζω τα σκοτάδια,

σωστά να ρίχνει τη ζαριά,

για να της φέρνω φράγκα.

Γλοιώδη σάλια.

Ερωτικά σκοτάδια.

Πνιχτές σταγόνες μεθυσμένες, σφιχτά στη σάρκα τυλιγμένες.


Τη ζωή μου κατατρέχουν απ' τον αιώνα του αυγού του ερπετού,

μύχια οράματα που ανηλεώς σαρκάζουν την ίδια την ορμή της σάρκας.

Είναι παιδιά της χίμαιρας που γέννησε ανήμερα των γενεθλίων της εκδίκησης,

της αιμοβόρας ευχαρίστησης δυο λύκων που έγλειφαν μόνο λιοντάρια για ν' αποκτήσουν χτυποκάρδια.

Μ' αυτά θαρρούσαν θα γελούσαν.

Τι αηδία!

Μακάβρια απελπισία!

Τους έτρεχαν τα σάλια...

Τους κάλυπταν τα μάτια.

Τι φρενιασμένα μάτια!

Τι σιχαμένα σάλια!

Την ώρα που με γέννησαν...

δυο τέτοιοι λύκοι...

μου καλύψανε τα μάτια, κι έτσι μ' αφήσαν’ στα σκοτάδια.

Γιατί δεν πέταξαν τα ζάρια;

Ξέχασα! Έμοιαζαν οι ήχοι χτυποκάρδια!

Την ώρα που με πέταξαν...

με δέσμευσαν να μην ακούω χτυποκάρδια,

τα μάτια μου να 'χω κλεισμένα,

να μη φωτίζω τα σκοτάδια...

για να μην πιάσω ποτέ ζάρια.

Τι να τα κάνω εγώ τα φράγκα;

Γλοιώδη σάλια. Ερωτικά σκοτάδια.

Πνιχτές σταγόνες, ζοφερές, ύποπτες, δολοφονικές,

από εκδίκηση ιδρωμένες, υστερικές και μεθυσμένες.


Τη ζωή μου κατατρέχουν απ' τον αιώνα του αυγού του ερπετού,

μύχια οράματα που ανηλεώς σαρκάζουν την ίδια την ορμή της σάρκας.

Είμαι παιδί της χίμαιρας που γέννησε ανήμερα των γενεθλίων της αμαρτίας,

της κραυγαλέας αχαριστίας. Αναμενόμενης. Ανθρώπινης.

Τι ντροπιασμένη ιστορία! Παράλογη. Απαράδεκτη.

Κατακριτέα... όμως ευκταία.

Ζωώδης, ενστικτώδης ορμή, κινητική, αντιθετική.

Μια τέτοια ορμή ξεχύνεται...

κυλά και σπάει με βία...

Ορμητική θεϊκή μανία αφήνεται, κυλά, ραγίζει, σπάει με βία...

Αποκαλύπτεται το αυγό του ερπετού!

Και να 'μαι Εγώ, αυγό αυγού...

Όν ανισόρροπο, διαταραγμένο, κυνηγημένο, ιδρωμένο,

επίτηδες διασταυρωμένο.

Λυκόσκυλο στη ράτσα. Ζώο πιο ζώο από τ' άλλα.

Όν ανισόρροπο. Υστερικό. Σημαδεμένο. Ραγισμένο και εκδικητικό.

Όν θεϊκό. Παράλογο.

Βλέπω.

Ανικανοποίητο.

Βλέπω...

Όν.

Χωρίς ουσία Όν.

Βλέπω...

Φοβισμένο Όν.

Βλέπω...

Και πάλι μένω... ανικανοποίητο.

Ανθρώπινο.

Το χρονικό της ύπαρξης στο διάβα των αιώνων.


Poster by Franciszek Starowieyski

13 σχόλια:

Ianos είπε...

Μερικα κειμενα ειναι τοσο ομορφα που καλυτερα να μενουν ασχολιαστα...
Τετοιο κειμενο ειναι και αυτο...
Το μονο που εχω να πω ειναι οτι ειναι απο τις πιο ρεαλιστικες περιγραφες του ανθρωπου που εχω διαβασει...
Καλησπερα!!!

Ανώνυμος είπε...

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον προλαλήσαντα...
ή τον προγράψαντα..
ΠΟλύ δυντατές σκέψεις.
Φιλιά πολλά

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Αφήνω το χρώμα μου στην Εβένινη Δίνη
που είναι το μαύρο... απ' τον αιώνα του χάους...

Αγαπημένη μου φίλη,
φιλιά!

Αφροδίτη Κ. είπε...

μένω "άφωνη"!
υποκλίνομαι στο μοναδικό πάθος της γραφής σου!
Άτη είσαι η "αγαπημένη" μου ... η γραφή σου έχει την δύναμη να με λυτρώνει, να με παθιάζει, να με χαράζει ... σε φιλώ!

Νimertis είπε...

τι μπορείς να πεις αλήθεια όταν βιώνεις τόσο δυνατούς συγκλονισμούς; φτωχά τα λόγια μου... την καλησπέρα μου γεμάτη δέος...

Άτη Σολέρτη είπε...

Ιανέ, Τόνια, Ευαγγελία, acer_v, nimerti, με συγκινείτε αφάνταστα! Σας ευχαριστώ από καρδιάς βιώνοντας την πιο μεγάλη συγκίνηση!Εδώ δεν βρίσκω λέξεις...Αλλά ακόμα κι αν τις βρω... δεν θα μου κάνουν.
Αγαπημένοι μου φίλοι, καλησπερίζω! Φιλιά!

Vaso Mprataki είπε...

Καλημέρα Άτη μου
για μια ακόμα φορά με ταξίδεψες με τους στίχους σου...
όπως πάντα σκοτεινή η ποίηση σου μα πάντα όμορφη και καθηλωτική!!
πολύ ρεαλιστική η περιγραφή σου για τον άνθρωπο μα εγώ θα μείνω εκεί που λες -ον φοβισμένο- ... ναι αυτό είμαστε φίλη μου πλάσματα φοβισμένα που βγάζουμε τον φόβο μας κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο...
γι'αυτό και γινόμαστε -ανισόρροποι,εκδικητικοί,παράλογοι και τόσα άλλα άσχημα πράγματα ,αλλά ελπίζω κάποτε να ξαναβρούμε μέσα μας κάτι από το θεικό που θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει μέσα μας...αυτό το θεικό ψάχνουμε και εμείς απελπισμένα μέσα στην ομορφιά των λέξεων, των χρωμάτων και των ήχων...
θα το βρούμε κάποτε είμαι σίγουρη αρκεί βέβαια να έχουμε το θάρρος να στραφούμε μέσα μας όσο επώδυνο και αν είναι αυτό...
Ένα όμορφο πρωινό να περάσεις!
Φιλιά!

Λου είπε...

Λοιπον Ατη....πρεπει να ειναι οντως πολυ ομορφο το κειμενο σου, μα να διαβασω δεν δυναμαι, αξιοζηλευτα αναλφαβητη εγω, περασα απλα να σου πω μια καλησπερα, σημερα που μαυρισα την καρδια, και αυτοκτονησα αυτο που γεννησα τον τελευταιο καιρο......

Τι να λεμε?

Ελπιζω να σαι καλα, θα ξαναρθω, οταν θα μαθω αναγνωση, για την ωρα ενα φιλι, δεν σε ξεχνω!!!!

Άτη Σολέρτη είπε...

Βάσω μου, κάθε φορά με συγκινείς με τα λόγια σου! Ο φόβος δεν έπαψε ποτέ να με απασχολεί. Σκέφτομαι ώρες, μέρες, τι και πως... και γιατί... Αποτελεί κίνητρο για ότι κάνουμε. Και αυτός διαμορφώνει κριτήριο γι' αυτό που θα κάνουμε τελικά. Το θεικό υπάρχει μέσα μας και πάντα θα υπάρχει. Με τη μορφή θαμμένης αθωότητας στα πιο βαθιά πηγάδια. Ακόμα κι αν την ανασύρουμε, έχω την εντύπωση πως δεν θα τα καταφέρουμε στον κόσμο αυτό που ζούμε. Για εμάς, ωστόσο η συνειδητοποίηση λέει πολλά!
Σε ευχαριστώ πολύ αγαπημένη μου φίλη! Εκτιμώ τη ματιά σου! Φιλιά!

Λου, να περνάς και να λες μια καλησπέρα, κι αυτό για μένα είναι σημαντικό! Άσε τους αναλφαβητισμούς κατά μέρος, γιατί τα πιο βαθιά πράγματα δεν λέγονται με λόγια, ούτε κι απ' τους "διαβασμένους" αδερφούς. Μη μάθεις ανάγνωση! Κάνε μου τη χάρη! Φιλιά πολλά και μη μαυρίζεις την καρδιά φιλενάδα!

Χάρις είπε...

..κι ήταν εκείνη η μέρα
που η σκύλα γέννα
έφαγε τις σάρκες της
γέννημα γιατί έδωσε
του σκότους
χατίρι ανάποδο
στου καιρού τη δίνη
έπεσαν από το τραπέζι
της μοίρας τα χαρτιά
και κύκλο ζωγράφισαν
στο σάπιο πάτωμα
που οι άνθρωποι
νόμισαν γης μήτρα
κύκλο ζωγράφισαν
προστασίας δαχτυλίδι
χάρτινο
κι ήταν εκείνη η μέρα
που εσύ
κι ένας που σου έμοιαζε
τα χέρια αγγίξατε
και σήμα νίκης
γίνατε..

Φιλί

Άτη Σολέρτη είπε...

Τα λόγια σου, σαν να ξεπήδησαν από ιερή περγαμηνή. Διαβάζοντάς τα, με διαπερνά ένα ρίγος. Με άγγιξες βαθιά φίλη μου! Σε ευχαριστώ πολύ για την τιμή! Σε φιλώ!

Madame de la Luna είπε...

Αυτό το ανικανοποίητο, γέννημα δυό λύκων, ίσως δεν είναι παρά η ανάγκη του Άγνωστου, του κρυφού πεπρωμένου, που χρειάζεσαι να 'ρθει να σε κατασπαράξει..

Άτη Σολέρτη είπε...

Madame de la Luna, γι' αυτό το Άγνωστο γίνονται όλα στη ροή του χρόνου. Κι εμείς, τα έρμαια ανώτερων δυνάμεων, εν αναμονή της μέθεξης του κρυφού πεπρωμένου!
Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη! Το εκτιμώ!