3.11.10

ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ


Βοήθεια!
Πρέπει να φτάσω. Να τρέξω. Ν’ αλλάξω.
Ίσως χαθώ. Στο βάθος του δρόμου…
Το λόγο…
Το χτύπο…
Κάτι θ’ ακούσω. Πρέπει να φτάσω.
Βοήθεια!
Το ρίσκο να πάρω. Πρέπει… Ν’ αράξω.
Στη ζυγαριά τ’ ανέμου ν’ αφήσω… Τα χέρια.
Κλεμμένη την όψη να σβήσω. Να πάρω.
Βοήθεια!
Πρέπει ν’ αλλάξω.
Όσους κυνήγησα πρέπει να πιάσω.
Ορίζοντες.
Ασάλευτους όρκους.
Τους μοναχούς της κλεμμένης οδού.
Το τέρας που έκρυψα. Το νόμο. Ν’ αλλάξω.
Το ρίσκο θα πάρω.
Βοήθεια!
Κάτι να κάνω!
Ν’ αφήσω το εξάρτημα της μηχανής να σπάσει.
Αυτό που δένει να κυλήσει. Σα ρόδα στροφάρει.
Το πυρωμένο σίδερο να ξεχυθεί. Να λάμψει.
Βοήθεια!
Κάτι σαλπάρει.
Τα τεντωμένα δάχτυλα.
Την αγωνία απογειώνω μ’ ένα βαθύ παράπονο.
Το δυνατό κρότο ξεθάβω… κι έτσι γραμμώνω τη μορφή.
Σχήμα την κάνω.
Βοήθεια!
Κύκλους ταράττω.
Κάποιος ωθεί. Κάποιος μισεί.
Κάποιος στο πανηγύρι τους ορφανούς καλεί.
Βοήθεια!
Κάτι θα δει!
Την ξεχασμένη τραγωδία ειρωνικά κεντά στο δέρμα του θανάτου.
Βοήθεια!
Κάποιος θα ‘ρθει!
Ίχνη από μέταλλο στο χιόνι. Κάποιο καρφί.
Άρμα απρόσωπο. Στάζει βροχή.
Ο υποχθόνιος προσωπάρχης με καλεί.
Βοήθεια!
Κάτι θα δει!
Ακίνητη στέκει η λίμνη.
Στα παγωμένα της νερά σταμάτησε για να καθρεφτιστεί.
Τη μοίρα έκλεισε μες στους υγρούς κρυστάλλους των ματιών του.
Το φύλο του δεν καθορίστηκε.
Βοήθεια!
Πρέπει να δει! Πρέπει να δει!
Είναι μακριά.
Δε γράφει χρόνο.
Κάτι είναι πέρα απ’ τη σιωπή.
Βοήθεια! Πρέπει να δει!
Πρέπει να δει! Πρέπει να φτάσει! Να ορκιστεί!
Ειν’ η γαλήνη!
Είν’ η γαλήνη του θανάτου.
Γλιστράει στο άρμα κι επιζεί.

Ακολουθώ ιχνηλατώντας…
συνειδητά παραδομένος στο παραμιλητό της διαδρομής.

Πίνακας: «Yea Though I Walk Through the Valley of the Shadow of Death I Will Fear No Evil» by Franc C. Pape

11 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Άτη μου,

κάθε σου γραφή μια επιδέξια πινελιά στο λευκό τελάρο της ποίησης!.. Όμως, ετούτη η γραφή ξεπερνάει τα πάντα!

Τα σέβη μου, φίλη μου αγαπημένη!!!

ποιώ - ελένη είπε...

Μια κραυγή η ποίησή σου
ένα τέντωμα της χορδής
μια θέαση του ανεκπλήρωτου
ένα σπάραγμα της ύπαρξης
με αποστολέα έναν παρορμητικό
κόσμο που δεν ενδίδει στα καθ ημάς

να είσαι καλά Άτη

Άτη Σολέρτη είπε...

Ευαγγελία, ευχαριστώ από καρδιάς τόσο για τα περάσματα κάθε φορά, αλλά και για τα τιμητικά σου λόγια! Να ξέρεις, πως εκτιμώ πολύ την παρουσία και το λόγο σου εδώ!
Να είσαι καλά φίλη μου!
Εύχομαι καλό βράδυ! Φιλιά!

Ελένη, ευχαριστώ πολύ για τούτη τη θέαση και τα καλά σου λόγια! Εύχομαι να μπορούν να ακούγονται οι κραυγές της κάθε ύπαρξης, σ' αυτόν τον παρορμητικό κι αλαφιασμένο κόσμο που έχει μάθει επιδέξια να ψιθυρίζει ευγενικά. Η κραυγή εξάλλου... πάντα ήταν πρωτόγονη συνήθεια.
Ο ψίθυρος ίσως κινήσει υποψία. Η κραυγή, ίσως... αλήθεια.
Να είσαι καλά! Εκτιμώ το πέρασμά σου! Καλό βράδυ!

Νimertis είπε...

κάποια φίλη μου είχε πει παλαιότερα πως δεν υπάρχει εντιμότερη κραυγή απ'το 'βοήθεια'... γιατί; όχι γιατί ακυρώνει την συμπάγεια του εγώ, όχι μονάχα γιατί διακωμωδεί την 'επάρκεια' του μονολιθικού εαυτού αλλά, αισθάνομαι, περισσότερο επειδή από μόνη της η κραυγή διαπιστώνει την εν κοινωνία δράση μας, την αναφορικότητά μας, την μεριστική μετοχή μας στο αιώνιο... αν ήμασταν εντελώς μόνοι, τούτη η κραυγή θα ήταν άηχη -ένας άηχος λόγος που θα έλεγε και ο Χειμωνάς που αναφέρεται στις αναμνήσεις της ηχούς της πρώτης του γέννησης- αν πάλι είχαμε συνείδηση ότι δεν είμαστε μόνοι τότε αυτή η κραυγή ίσως να ήταν η διαρκής διαμαρτυρία της ύπαρξης...
μα εσύ λες Ατη μου...

Βοήθεια!
Κάποιος θα ‘ρθει!
Ίχνη από μέταλλο στο χιόνι. Κάποιο καρφί.
Άρμα απρόσωπο. Στάζει βροχή...

κι εγώ παλεύω να μην παρασυρθώ καθώς έχω δρόμο ακόμη μέσα στη γραφή σου, καθώς οι αγωνιώδεις απανωτές κραυγές χορωδούν και πολλαπλασιάζουν το ήδη Ηράκλειο φρόνημα της θνήσκουσας φύσης...

Ειν’ η γαλήνη!
Είν’ η γαλήνη του θανάτου.
Γλιστράει στο άρμα κι επιζεί.

λες...
ανασταίνεται ο κόσμος; θα ρωτήσω...
ίσως μονάχα μέσα από την ποιητική του προβολή... στο αληθινό...
κι εσύ το ιχνεύεις πάντα Ατη...
καλησπέρα!

Άτη Σολέρτη είπε...

Φίλε μου Νημερτή, στοχαστή, όπως μου αρέσει να σε αποκαλώ, μια διαρκής διαμαρτυρία της ύπαρξης η "βοήθεια". Για το ήδη υπάρχον αλλά και για αυτό που πρόκειται να 'ρθει. Καμιά φορά το προαίσθημα είναι τόσο δυνατό, όσο το ίδιο το γεγονός από μόνο του. Πόσο μάλλον όταν αυτό επαληθεύεται! Ο κόσμος ανασταίνεται μέσα απ' την αλήθεια όπως λες. Η μόνη οδός, την οποία όλοι πασχίζουμε να ανακαλύψουμε μέσα από ίχνη... Κι έχουμε δρόμο ακόμα όλοι μας, πασχίζοντας να μην παρασυρθούμε...
Ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς για τούτη την ιχνηλασία! Εκτιμώ κάθε σου πέρασμα, κάθε σου λόγο, το ξέρεις! Με τιμάς με τα λόγια σου! Καλή σου μέρα!

Angel ^j^ είπε...

..την 'κρυμμένη' αλήθεια του παραμιλητού και τί δε θάδινα ν΄αφουγκραστω πριν η γαλήνη του θανάτου αποκριθεί στην κραυγή για Βοήθεια ...

καλησπέρα

Άτη Σολέρτη είπε...

Angel ^j^, δεν έχεις παρά να ακολουθήσεις τα ίχνη...
Σε ευχαριστώ πολύ για την ωραία επίσκεψη!
Να είσαι καλά! Καλό απόγευμα!

magdalini36 είπε...

αυτό το χρειαζόμουνα,...αυτή την αίσθηση απειλής, αγωνίας, το σφυροκόπημα,την κραυγή της ύπαρξης...
Απίστευτη η γραφή σου και τόσες εικόνες...σαν χιονισμένος, απόκοσμος πίνακας στο τέρμα του χρόνου...
"το ρίσκο να πάρω...πρέπει..."
τους "ορίζοντες" να φτάσω και τους "ασάλευτους όρκους" να πατήσω ή να κερδίσω...
Πόσο με γαληνεύουν(?!) οι λέξεις σου...κι όμως!!!:)

Άτη Σολέρτη είπε...

Κάπως έτσι... Ένα στοίχημα βάζουμε σε "ένα απόκοσμο χιονισμένο τοπίο στην άκρη του χρόνου". Είναι μαγεία το πως αυτό φαντάζει βέβαια στα μάτια καθενός. Όμως τα συναισθήματα της απειλής, της αγωνίας κι η κραυγή... σημαδεύουν πάντα όσους ρισκάρουν. Όσους φτάνουν στο τέρμα του χρόνου.
Αναμένουμε το αποτέλεσμα...
Φωτεινούλα, ευχαριστώ πολύ για τα ωραία σου λόγια! Δεν ξέρω αν σε γαληνεύουν αυτές οι λέξεις. Μακάρι εύχομαι! Πάντως με συγκινεί αυτή η θέαση! Φιλάκια πολλά my fairy!

Antipoihsh είπε...

To ξεχωρίζω...και το κρατάω...
Σοφάκι keep writing!

Άτη Σολέρτη είπε...

Σ' ευχαριστώ Αννούλα! Να είσαι καλά!
Εκτιμώ το πέρασμα!