2.10.10

ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ


Προσπάθησα να φτιάξω το πορτραίτο μου.
Λευκό χρωμάτισα το πρόσωπο. Ύστερα κίτρινο. Ωχρό.
Δε μου έμοιαζε.
Έβαλα μαύρο.
Κόκκινα έβαψα τα χείλια.
Μαλλιά δεν έβαλα. Δεν είχα.
Χρώμα στα μάτια... Είχα;
Ανάγλυφη σχημάτισα τη μύτη.
Ψηλή, λεπτή σα δέντρο που αναπνέει
το ίδιο άρωμα μ' αυτό που ευωδιάζει.
Δελεάζει το δέντρο. Η μύτη...
Η γνώση τρομάζει.
Να θυμηθώ να μη μαζέψω τους καρπούς!
Στάζει απ' τη μύτη δηλητήριο. Τη γεύση δελεάζει.
Καμπυλωτά αποτύπωσα τα φρύδια.
Λαβύρινθους που έψαχνα...
Εκεί ψηλά τους βρήκα. Πάνω απ' τα μάτια.
Το οξυγόνο που μου έλειπε βρήκα.
Στη μύτη αναρριχήθηκα και μάτια απέκτησα. Έτσι είδα.
Χρώμα δε βρήκα.
Έβαψα κόκκινα τα χέρια... για να ταιριάξουν με τα χείλια.
Ύστερα...
πρόσθεσα φίμωτρο στο στόμα
και μ' αλυσίδες έπλεξα τα χέρια.
Έτσι μόνο θα γλίτωνα απ' την αλήθεια κι απ' το έγκλημα.

«Dame mit reiher» by Otto Dix

15 σχόλια:

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Πώς αλήθεια γλυτώνεις από την αλήθεια;
προπαντός από την αλήθεια σου;
δύσκολο πράγμα..
θυσιάζεις εαυτόν για να βρεις εαυτό..
όπερ αναγάγεται όλο εις άτοπον..
ή και μένεις θλιμμένος να κοιτάς στο βάθος του τον ορίζοντα
που αλλάζει χρώματα και σε συναρπάζει...
Καλό βράδυ!

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Με αλυσίδες θα γλίτωνες απ' την αλήθεια κι απ' το έγκλημα..
Γλύτωσες όμως;
Γιατί εκείνη τη στιγμή που αλυσοδένεις τα χέρια σου,
ήδη αυτόχειρ γίνεσαι
και μετά;.. Τι νόημα έχει το μετά;

Άτη μου, φίλη αγαπημένη
Σε χαιρετώ!!!
Φιλιά!!!

Άτη Σολέρτη είπε...

Κύριε Παρέλη, καταρχάς ευχαριστώ για την επίσκεψη. Δεν καταφέρνει κανείς να γλιτώσει απ' την αλήθεια του. Το μόνο σίγουρο. Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί είναι το κατά πόσο συνειδητοποιούμε όλοι μας και με μάτια καθαρά κοιτάζουμε τη θέα της ύπαρξής μας. Είτε θυσιάζοντας, είτε όντας θλιμμένοι, παρατηρώντας τα χρώματα που αλλάζει ο ορίζοντας στο βάθος...
Καλό σας απόγευμα!

Αγαπητή μου Ευαγγελία, ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα!
Όχι, κανείς δεν γλιτώνει. Το φίμωτρο κι οι αλυσίδες εικονικά κολλάνε πάνω σε κάποιον που αντιμετωπίζει τον εαυτό του, την εσωτερική θέα του είναι του. Η καταδίκη είναι η καθήλωση που του επιβάλλει αυτή η ίδια η θέα του. Μια ανικανότητα να πράξει… η καταδίκη της αυτοχειρίας του. Το μετά έχει πάντα νόημα. Μετά τη θέαση της ψυχής μας, δεν είμαστε ποτέ οι ίδιοι.
Καλό απόγευμα φίλη μου! Φιλιά!

Νimertis είπε...

φίλη μου Ατη... τι έγραψες; τούτη η κλιμάκωση μου θύμισε ταυτόχρονα ανάβαση σε ένα ιδιότυπο Ορος του Ενός και μαζί μια νεκυια... που; στον Αδη της Αλήθειας... μα είναι Αδης η Αλήθεια; δεν είναι λύτρωση; δεν είναι λευτέρωση; δεν είναι ολοκλήρωση;
... ίσως... αλλά κανείς δεν γύρισε από κει για να μας το πει...

΄...πρόσθεσα φίμωτρο στο στόμα και μ'αλυσίδες έπλεξα τα χέρια Ετσι μόνο θα γλίτωνα απ΄την αλήθεια και το έγκλημα'
συγκλονισμός...
[τούτη τη στιγμή βρεφουργείται μια σκέψη... ίσως να μην γίνεται διαφορετικά... αυτά τα δυο πάνε μαζί!!!]

υποκλίνομαι εξαιρετική Ατη!!!

σ

Άτη Σολέρτη είπε...

Αγαπητέ μου φίλε Νημερτή, με τιμά πολύ αυτή σου η θέαση πάνω στη γραφή μου. Είναι Άδης η αλήθεια. Άδης που κρύβεται στα μύχια της ψυχής μας. Αν καταφέρουμε κι ακούσουμε τις φωνές αυτών που βρίσκονται εκεί και μας το λένε, θα οδηγηθούμε σε μια λύτρωση, λευτέρωση, ολοκλήρωση. Οι σειρήνες μελωδικά ψιθυρίζουν... Μέχρι να γίνουν οι ψίθυροι κραυγές στ' αυτιά μας, θα έχουμε περάσει σε άλλη χωροχρονική διάσταση. Το θέμα είναι κατά πόσο συνειδητοποιούμε που είμαστε και ποιοί είμαστε και που ενδέχεται να πάμε...
Τι να πω; Ευχαριστώ θερμά για τα λόγια σου! Εκτιμώ πάντα και βαθύτατα κάθε σου επίσκεψη, ματιά, συμμετοχή στον κόσμο μου!
Να είσαι καλά!

Υ.Γ. Οι υποκλίσεις δεν ταιριάζουν στα ταπεινά σκοτάδια. Καλησπέρα φίλε μου!

Vaso Mprataki είπε...

Αγαπημένη μου Άτη

Εγώ διαβάζοντας το υπέροχο ποίημα σου στάθηκα φίλη μου
στο εξής σημείο του

...Η γνώση τρομάζει.
Να θυμηθώ να μη μαζέψω τους καρπούς...

Και αναρωτήθηκα άραγε ποιά γνώση να μας φοβίζει περισσότερο ;
Η γνώση του κόσμου που μας περιτριγυρίζει και που αρχίζει από το μείων άπειρο και καταλήγει στο συν άπειρο ;[Γνωρίζοντας ότι είμαστε... μονάχα μια μικρούλα τελίτσα στο αχανές σώμα του σύμπαντος ;]ή η γνώση του ίδιου του εαυτού μας
Και ειλικρινά ακόμα δεν βρήκα μέσα μου την απάντηση ...και πολύ φοβάμαι ότι ποτέ ίσως να μην βρω την σωστή απάντηση γιατί φοβάμαι ότι είναι πιο εύκολο να μάθουμε τα μυστικά του σύμπαντος παρά τα μυστικά της ψυχής των ανθρώπων ...

Υπέροχο το ποίημα σου ποιήτρια!!!

Την καλησπέρα μου
με την αγάπη μου!!!

Άτη Σολέρτη είπε...

Βάσω, σε ευχαριστώ πολύ καταρχάς για την επίσκεψη!
Η γνώση και οι καρποί της! Το μόνο σίγουρο είναι πως εξίσου τρομάζει την ύπαρξη η κατάσταση προ και μετά γνώσης. Κάθε μορφής. Η γνώση των μυστικών του σύμπαντος έχει να κάνει σε ένα βαθμό κατά τη γνώμη μου, και με το κατά πόσο γνωρίζουμε τα μυστικά της ψυχής μας. Κι όσο κι αν φαντάζει τρομακτικά επίπονο τούτο το έργο, ενδέχεται… και να μην είναι ακατόρθωτο. Για μερικούς – εκλεκτούς ίσως. Εξάλλου την πλήρη γνώση δεν θα την αποκτήσει ποτέ κανείς. Αυτό το τρομερό, το γνωρίζουμε. Από την αρχή.
Αγαπητή μου φίλη, εκτιμώ πολύ τα λόγια σου κάθε φορά! Καλημέρα!

SUN W KNIGHT είπε...

Άτη,

όπως αντιλαμβάνεσαι η γνώση δεν σώζει. Αντιθέτως, επβεβαιώνει στους υποψιασμένους πως δεν υπάρχει σωτηρία...

fire B-fly είπε...

ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ!!!
ΤΗΝ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΜΟΥ
ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΣΜΟ ΜΟΥ!

Άτη Σολέρτη είπε...

Sun, αυτός είναι κι ο σκοπός!
Να είσαι καλά φίλε μου! Ευχαριστώ για την παρουσία!

fire B-fly, σε ευχαριστώ από καρδιάς!
Να είσαι καλά! Καληνύχτα!

ποιώ - ελένη είπε...

"πρόσθεσα φίμωτρο στο στόμα
και μ' αλυσίδες έπλεξα τα χέρια.
Έτσι μόνο θα γλίτωνα απ' την αλήθεια κι απ' το έγκλημα."
αυτό με καθήλωσε όπως κι όλο το ποίημα, μια άγια ανάβαση στο κόσμο των παθών και της αυτογνωσίας

να είσαι καλά και να γράφεις
θαυμάσια άτη

Άτη Σολέρτη είπε...

ποιώ-ελένη, σε ευχαριστώ βαθύτατα για τούτη τη θέαση! Να είσαι καλά! Καλή σου νύχτα!

magdalini36 είπε...

...τι να πω καλό μου κορίτσι; άφωνους και προβληματισμένους μας αφήνεις πάντα με την θαυμάσια γραφή. Κι όλοι τις χρειαζόμαστε τις μάσκες ή τους πολλαπλούς ευατούς-τα θραύσματα που σχηματίζουν το πορτραίτο μας και μας προφυλάσουν. Φιλιά Σοφία μου:)

Άτη Σολέρτη είπε...

Φωτεινούλα, ευχαριστώ πολύ που πέρασες! Έχεις ένα δίκιο σ' αυτό που λες... Μου θύμισες αυτό που έλεγε ο Oscar Wilde : "Δώσε σε κάποιον μια μάσκα και μόνο τότε θα σου πει την αλήθεια". Ανθρώπινη ανάγκη κι αυτή, και για καλό σκοπό ενίοτε. Αλλά το γνώθι σαυτόν όπως και να 'χει, ο,τι κι αν κρύβει, είναι αυτό που μας στοιχειώνει...
Φιλάκια πολλά my redhair fairy! Να είσαι πάντα καλά και να δημιουργείς!

Ανώνυμος είπε...

Hey, something is wrong with your site in Opera, you should check into it.