3.8.10

ΚΕΝΟΤΗΣ


Λευκό, γλυκόπικρο, απορημένο, στο χρόνο εξαϋλωμένο άδειασμα...

Εσύ!

Φράζεις το δρόμο του σοφού Γέροντα.

Το μονοπάτι που διαβαίνει, μουδιάζει στοργικά...

καθώς αναπολεί το Χρόνο και το Σύμπαν της τρισυπόστατης δημιουργίας της Ύλης.

Τα παιδιά του θέλει να φτάσει.

Σέρνει τα πόδια του.

Σπάνε ένα - ένα τα οστά του στην κάθε του προσπάθεια να κινηθεί.

Έτσι αντιδράνε.

Ο νόμος της εκδίκησης. Παντού. Ο πόνος.

Βλέπω μια πύκνωση. Αυστηρή. Ασυμβίβαστη. Κάθε συνείδηση...

Απόλυτη η αίσθηση της αδειασμένης και μουδιασμένης ατομικότητας.

Ποιο όν καλύπτει μ' αυτό το πέπλο θυμιατού, κάθε ουσία που με καλεί να υπακούσω σ' αυτή την τρυφερή ανάγκη για αποσύνθεση;

Έχει τριγωνικό κεφάλι.

Γίνεται ένα με το Σύμπαν καθώς ανοίγει τα φτερά.

Σχήμα Σταυρού. Κενότης του Θανάτου.

Από ‘κεί κρέμεται το γήρας κι η νεότης.

Ποιανού είναι τα μαλλιά;

Στην κόλαση!

Κοκκινόμαυρη οργή. Έκρηξη μυστικών δυνάμεων.

Στην κόλαση!

Εκεί θα εξαϋλωθώ.

Εγώ το Ένα. Θα γίνω Τρία.

Εκεί θα συναντήσω τα πεινασμένα μου παιδιά.

Τρίδυμο. Τρισδιάστατο. Τρισυπόστατο. Εγώ.

Τώρα ξέρω.

Ο εγωισμός μου.

Αυτός είναι που συρρικνώνει.

Μόνος αυτός δε μ' άφησε να τ' αγγίξω και να τα θρέψω.

Άδειασμα...

Του χάους σοφιστεία.

Δεν υπήρξες ποτέ έτσι.


Πίνακας: «The Tree of Knowledge» by Janet Shafner

4 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Κι είχα μια δίψα για ζωή!
Υιός άσωτος
στο υπερφίαλο εγώ μου
να περιφέρομαι αλκοολικά
στα δύσβατα αρχεία του κενού
μ' έναν πατέρα που πάντα με περίμενε
κι ένα πνεύμα που
με άδειασε από αφιερώσεις...

Σε πια τριάδα να αφιερωθείς ξανά
αφού οι ρίμες γκρεμίστηκαν στο χάος-;-

Αγαπημένη μου φίλη,
Ποιήτριά μου,
την αγάπη μου!

Άτη Σολέρτη είπε...

Κάπως έτσι Ευαγγελία μου...
Κάθε τριαδική μορφή στο ένα της ψυχής μας κατοικεί κι ο αγώνας μας είναι να ανακαλύψουμε την αλήθεια που κρύβει. Όταν τη βρούμε, το κενό γεμίζει. Αυτό που μας τα χαλάει είναι το άδειασμα του χρόνου μάλλον...
Και πάλι ψάχνω...

Πολλά φιλιά, καλή μου φίλη! Ευχαριστώ θερμά για την επίσκεψη!

Νimertis είπε...

Ατη, κείνο που μας συρρικνώνει είναι κι εκείνο που μας αρνείται το άπλωμα, το πέταγμα, την έξοδο στην λιακάδα της Ύπαρξης... τούτη η πυκνή ατομικότητα, αυτή η βαρύτητα του εγώ δεν έχει εδραιώσει την δικτατορία παρά μονάχα σε ό,τι τρέφεται από τα υπολείμματα του αυτιστικού σαρκίου του... δεν στο κρύβω, μου είχες λείψει... η γραφή σου πάντα γυμνή από το περιττό, περιφρονεί τα κοσμητικά και βουτά στο δέος του είναι... μια όμορφη Κυριακή να έχεις εκλεκτή ψυχή...

Άτη Σολέρτη είπε...

Θα συμφωνήσω καλέ μου φίλε nimerti. Το θέμα του εγώ και οι διαστάσεις του στο χωροχρόνο του σύμπαντος, είναι εκείνο που μας γεμίζει και μας αδειάζει σε μια πορεία που συνεχίζεται...
Σε ευχαριστώ από καρδιάς για την ουσιαστική σου ματιά κάθε φορά στη γραφή μου. Με τιμούν τα λόγια σου!
Καλό απόγευμα εύχομαι!