18.5.10

ΩΔΗ ΣΤΗ ΦΡΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΡΟΜΟ


Ωδή στη φρίκη και στον τρόμο

απ’ τα υπόγεια διαστημικών πλασμάτων…

ως τους ουρανοξύστες των τεθνεώτων αδελφών του ύποπτου χρόνου.

Οι τρισδιάστατοι βρυκόλακες ακόμα με συσπάσεις των σιαγόνων…

τρομάζουν τις μεταλλικές σκεπές ανυποψίαστων παρθένων.

Ραίνουν με αιμοπέταλα τις νυχτικιές,

μετά τις ράβουν αιμοστάτες στα καλώδια.

Τα ηλεκτροφόρα δίκτυα προστάζουν…

με μύγες να μονώσουνε τις τρύπες,

του τρομαγμένου νευρικού συστήματος

της αφορμής του μέλλοντος,

της απαρχής του συγχυσμένου μαύρου φόντου.

Αυτό το τρίμορφο… σκελετικό…,

το συμπλεγματικό του αδελφικού ορού εξαϋλώνεται…

μαζί με την ουσία που περιπαίζει με γκριμάτσες τους καπνίζοντες…,

τους διυλίζοντες τη σκέψη ξεφυσώντας.

Τούτη τη σκέψη κόβουν πισώπλατες και εκκωφαντικές…

αιμορραγούσες μαχαιριές,

που σχηματίζουν κατσαρίδες στα σαρκικά καλούπια.

Εικαστικά κομψοτεχνήματα.

Φυλάκια οστέινων εφιαλτών.

Κραυγών ψευδών κι αληθινών.

Μοντέρνων παρασίτων που καιροφυλακτούν, μισούν κι εξολοθρεύουν…

προφήτες του περιθωρίου.

Ανοιγοκλείνουν στόματα, δάχτυλα, βλέφαρα μες στα σκοτάδια.

Δίπλα σε σκάλα φωτισμένη με φακό…

τα πτώματα μαζεύονται… τα ταφικά προσκέφαλα να προσκυνήσουν.

Αραιωμένοι ίσκιοι φωτός σε φόντο γκρίζο…,

των μαγισσών θυσίες ορέγονται…

κι ύστερα κρύβονται…

αφήνοντας επίτηδες τα ίχνη να φανούν.

Πονούν. Αυτοκτονούν.

Γυμνοί αφήνονται…

Με κλάμα ντύνονται ραντάρ,

τις αραχνοειδείς κινήσεις μηχανεύονται…

μέσ’ απ’ το τηλεσκόπιο παρατηρώντας.

Μία εκτόξευση δρα μηχανορραφώντας.

Η μπαταρία της αδειάζει.

Χάρτινα παραπήγματα.

Φωλιές απορημένων, τρελών, συμβιβασμένων… γεννούν γεννήτριες.

Οι τροφοδότες ψάχνουν μήτρες.

Η εγωκεντρική φιγούρα στο μέσον γελά.

Το καπέλο ζητά. Μια καρέκλα να κάτσει.

Κάτι ρόδες κυλά. Μηχανή που ταράζει.

Στην ιστορία βουλιάζει ακτίνες κύκλου.

Μία φοβία των κτηρίων την αύρα κεντά.

Μέσ’ απ’ την τηλεόραση δολοφονεί ζωές, ψυχές, καγκελωμένες πόρτες.

Πόλεις του μέλλοντος,

Βασίλεια τεταρτημορίων.

Τρέφουν το φοβικό συναίσθημα της φρίκης και του τρόμου.

Το τρισδιάστατο εγώ της μέλλουσας μητρόπολης.

……………………...

……………………...

Ουτοπικό κατηγορώ.


“Metropolis” by Fritz Lang

10 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Της μόδας παράσιτα
αραχνοειδείς φιγούρες -
πλάσματα του μέλλοντος
σε σήψη καιρών
προσκηνούντα κρανία
βρυκόλακες και τέρατα
Στρατιώτες ρομπότ -
πίθηκοι επιθετικοί
με άδεια κρανία
από θύμησες δειλινών
Ηλεκτροφόρα καλώδια
κρατούν τις πόρτες σφαλιστές
μη θρηνήσουν οι πρόγονοι
και ξεφύγει ο θρήνος..

Άτη Σολέρτη,
φίλη μου αγαπημένη,
τα φιλιά μου!

Νimertis είπε...

μια ανατριχιαστική προφητεία ή μια ποιητική καταγραφή μιας πελώριας φυλακής; ένας φοβερός κόσμος... μου έφερες στο νου εικόνες του Γκίγκερ, ιστορίες του Φ. Ντικ και ταινίες επιστημονικής 'φαντασίας' που έγιναν πραγματικότητες κοινωνικής αλήθειας... ένα τερατομορφικό σύμπαν από 'εξελιγμένους' μετα-ανθρώπους που πυρετικά έχουν διακλαδώσει τις ζωές τους όπως συμβαίνει με τις χαοτικές καλωδιακές συνδέσεις, έχουν διασυνδέσει και δικτυώσει τις τροχιές τους, τις νοσηρές υπάρξεις τους... ένα ουτοπικό κατηγορώ, όπως καταλήγεις που φέρνει κρύο ιδρώτα αλλά και ρίγος... έχουμε μεταλλαχθεί σε αποκρουστικά ανθρωποέντομα; ζούμε σε ρυπαρές φωλιές μοναξιάς; βιώνουμε ήδη το παρηκμασμένο κλειστοφοβικό αύριο;... με συγκλόνισες και πάλι Ατη μου... νιώθω τα λεπτά ποδαράκια με τις αιχμηρές απολήξεις να περπατάνε πάνω μου! Η γραφή σου πάντα ξεχωριστή, απίστευτη! Την αγάπη μου φίλη μου...

Άτη Σολέρτη είπε...

"...μη θρηνήσουν οι πρόγονοι
και ξεφύγει ο θρήνος..."

Έτσι είναι Πορφύρα μας, όπως τα λες! Δυστυχώς! Αυτά είναι τα σημεία των καιρών που μέσω των σύγχρονων εικόνων(που μας χλευάζουν στην ουσία),μας κάνουν να θυμόμαστε εκείνα τα λόγια των ιερών προφητών.
Ευχαριστώ για την ουσιαστική σου παρουσία εδώ και το μοναδικό άγγιγμα φωτός σου! Πολλά φιλιά αγαπημένη μου φίλη!

Nimerti, η θέαση αυτής της μητρόπολης, ήρθε και με βρήκε ορμητικά μετά την αίσθηση που μου άφησε το φιλμ του Lang "Metropolis", σε συνάρτηση με το βίωμα σε μια παρόμοια κοινωνία "ανθρώπων" στην οποία γεννιέμαι, εξελίσσομαι και πεθαίνω. Ρητορικά τα ερωτήματα που θέτεις, αγαπημένε φίλε και μοναδικέ στοχαστή! Με συγκινείς με τη βαθιά σου ματιά στον κόσμο που προβάλλω και τη ξεχωριστή σου ενσυναίσθηση. Ευχαριστώ θερμά! Με τιμάς! Να είσαι καλά! Καλό σου βράδυ!

Αγγελική Κορρέ είπε...

Λοιπόν, ο τελευταίος στίχος μου θύμισε το "Κατηγορώ" του Ζολά.. κουλό ε? Εδώ που τα λέμε όμως το σκάνδαλο της υπόθεσης Ντρέιφους για το οποίο μιλούσε, ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα διαφθοράς και παρακμής των κοινωνιών. (Α ρε καταραμένοι συνειρμοί). Έτσι κι εδώ, σε μία κάπως προχωρημένη εποχή, η παρακμή και η διαφθορά βρίσκονται σε όλο τους το μεγαλείο.

Εντάξει το κόβω γιατί σε λίγο θα πιάσω κι Ένγκελς και Μαρξ και τα σχετικά και θ' αρχίσω πάλι :P

Μ' άρεσε πολύ αυτό το ποίημα.. είναι λίγο διαφορετικό από αυτά που γράφεις συνήθως, δεν είναι τόσο προσωπικό, περισσότερο ως αγανάκτηση για την κατάσταση του κόσμου θα έλεγα.

Και 'μένα μ' ενοχλεί το Σήμερα. Όλο το "Σήμερα" κι ότι αυτό περιλαμβάνει.. την παθητική, βολεμένη ανθρωπότητα, τους οικονομικούς δολοφόνους που αλωνίζουν, την πολύ επιτυχημένη παγίδα-πλάνη των τηλεοράσεων και γενικά του θεάματος, όλα αυτά τα νεκροζώντανα πλάσματα που θεωρούν ζωή μονάχα την απόκτηση υλικών αγαθών, την φήμη, την εκπλήρωση χυδαίων κι ανο(ύ)σιων επιθυμιών..

Με τρομάζει αυτός ο μεταλλικός κόσμος.. η πρόοδος σε τέτοια θέματα ποτέ δεν μου άρεσε. Αγαπώ μονάχα την πνευματική πρόοδο. Κατά τα άλλα δεν θα με πείραζε καθόλου αν κυκλοφορούσα με άμαξα και το βράδυ άναβα κεριά για να φωτίσω το σπίτι μου. Θα μου πεις, το 1800 δεν υπήρχε ανισότητα και διαφθορά? Βεβαίως και υπήρχε, πρόκειται για "αξίες" που έχουν καθιερωθεί από αρχαιοτάτων χρόνων. Μόνο που τότε ο λαός ήταν ξύπνιος. Πεινούσε και το φώναζε. Τώρα, αφόσον δεν πεινάει (τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο), δεν υπάρχει λόγος να φωνάξει. Τελικά ο άνθρωπος αν έχει γεμάτο στομάχι έχει και κλειστό στόμα. Το ανοίγει μόνο για να φάει και μετά το σφραγίζει πάλι...

Είμαστε περισσότερο φυλακισμένοι από κάθε άλλη εποχή, νομίζω. Αλλά ο καναπές είναι νεοσέτ και βολεύει, και η τηλεόραση πλάσμα και δεν λέει τώρα να σηκωνόμαστε.. είναι κι αυτό το μουντιάλ στη μέση.. κατάλαβες?


Υ.Γ.
Ο πίνακας τέλειος.. κοίτα έναν φωτογράφο που ανακάλυψα http://images.google.gr/images?hl=el&q=Robert%20Gregory%20Griffeth%20&rlz=1R2GGLL_en&um=1&ie=UTF-8&sa=N&tab=wi
απλά φοβερός ο τύπος..

Τα πήρα τώρα.. πάω για μια βομβιστική στην αμερικανική πρεσβεία να στανιάρω, και επιστρέφω :P :P

Φιλιά πολλά :)))

Άτη Σολέρτη είπε...

Άντζυ μου, καταρχάς εκτιμώ πολύ την ουσιαστική σου επίσκεψη στον κόσμο μου και τα πολύ εύστοχα σχόλιά σου. (Ειδικά τώρα, που ξέρω πως έχεις πολύ διάβασμα...- Καλή επιτυχία!) Κι εμένα με τρομάζει αυτός ο κόσμος που αλλάζει... που λέει και το άσμα. Και δυστυχώς δεν βλέπω να γίνεται και τίποτα. Το παρελθόν είναι και για μένα και πιστεύω θα συνεχίζει να είναι... όχι μόνο το καταφύγιο της σκέψης μου, που μου χαρίζει μοναδική αίσθηση ασφάλειας, αλλά και μεγάλη έμπνευση. Στο σήμερα η απάθεια και ο κορεσμός χαρακτηρίζουν το όλον. Έτσι βουλιάζουμε στους καναπέδες νεοσέτ που λες κι εσύ, και νυσταλέοι εγωιστές γεμίζουμε κι άλλο τα πιάτα, παρακολουθώντας την αδικία να αιμορραγεί απ' την καινούργια τηλεόραση πλάσμα-τέρας.
Ευχαριστώ ρε αδερφάκι! Με συγκινείς για τις ματιές!


Υ.Γ.Υπέροχος ο φωτογράφος! Εμπνευστικότατος! Δεν έχω λόγια... Ευχαριστώ!

Περίμενε ρε sis κι εμένα για τη βομβιστική! Θέλω κι εγώ να με δείξουν τα κανάλια! χιχι! Φιλάκια πολλά καλή μου!

magdalini36 είπε...

Πραγματικά διαφορετικό αυτό το ποίημα από κείνα που συνήθως μας μαγεύεις αγαπημένη μου Άτη...ο εφιάλτης λοιπόν του μέλλοντος είναι απλά εδώ. Πολλές φορές έχω σκεφτεί πως όσα δυσοίωνα προέβλεψαν με τα κείμενα τους οι Χάξλεϋ και ΄Οργουελ, είναι απλά...εδώ!΄Εχουν επαληθευτεί.
Σκιάχτηκα με τα λόγια σου και το... χρειαζόμουν. Μερικές φορές είναι παρηγοριά να συνειδητοποιείς πως παραμένεις ένας ξεροκέφαλος, ανυπότακτος ρομαντικός σ'αυτό τον άγριο κι άχρωμο κόσμο. Φιλάκια πολλά αγαπημένη μου Σοφία:))

Άτη Σολέρτη είπε...

Φωτεινούλα, η διαφορετικότητα της αίσθησης και του οράματος ενός μέλλοντος από μέταλλο και άψυχα όντα, δεν ξέρω αν είναι εφιάλτης για πολλούς ή επιδίωξη και κρυφή επιθυμία. Αυτή η τελευταία σκέψη για μένα είναι πραγματικά εφιάλτης! Η ισοπέδωση των αξιών, η υπέρμετρη ευκολία στα πάντα, η γέννηση ανθρώπων-μηχανών, ατσάλινων όντων χωρίς συναισθήματα... Μια άρνηση εντός! Γυρίζω το βλέμμα σε ότι με έθρεψε, από σεβασμό και ευγνωμοσύνη, μήπως και πάρω λίγη δύναμη, καμιά απάντηση ίσως... και βλέπω φιγούρες του παρελθόντος, γνώριμες σε εμάς τους ξεροκέφαλους, ανυπότακτους ρομαντικούς που λες κι εσύ, να κλαίνε αίμα μπροστά στη θέα του μέλλοντος που δεν θα περίμεναν φαντάζομαι, να εξελιχθεί... έτσι. Η φρίκη και ο τρόμος!
My redhair fairy, χάρηκα πολύ που πέρασες! Το εκτιμώ! Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, αφήνουν μια ιδιαίτερη αίσθηση δύναμης σε μένα κάθε φορά! Φιλάκια πολλά!

Christina είπε...

Υπέροχο το τραγούδι που έχεις βάλει.. Και το blog σου πολύ ωραίο,θα επανέλθω να διαβάσω περισσότερα..!

Άτη Σολέρτη είπε...

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Είσαι ευπρόσδεκτη!

ADMC07 είπε...

Στο ειχα ξαναπει, αυτο μου βγαζει απιστευτα μαυρες, post/apocalyptic, σουρεαλιστικες εικονες, αλλα αφου δυστιχως με τα σχολια δεν το'χω ισως πιθανοτατα να δοκιμασω με τα μελανια μου! Καλως σε βρηκα κ εδω Sophie, και θενξ για ολες τις ευχες :)