5.5.10

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ


Μια καταιγίδα τάραξε τον ύπνο μου...

κι ένωσε το σώμα με το πνεύμα μου,

που ως τότε ζούσαν χωριστά...

στη Χώρα των απαγορευμένων Ονείρων.

Οργή κυρίευσε τη σαλεμένη μου ψυχή...

και με ψυχή γύρεψα εκδίκηση.

Τη σφραγισμένη του Μορφέα άνοιξα πύλη

και ντύθηκα καλά με το μανδύα του Ανέμου.

Έπρεπε να προστατευτώ απ' την καταιγίδα!

Εκείνος κόλλησε πάνω μου σαν αιμοβόρα βδέλλα...

και μ' έκανε Ηρακλή

να δηλητηριάζομαι από έναν εραστή-φονιά.

Σπάραζα και χτυπιόμουνα σαν βακχική μαινάδα.

Δεν είχα προδοθεί ξανά.

Μετάνοια φώναζα, ζητούσα...

ικέτευα την καταιγίδα να με πνίξει με το καυτό της αίμα...

δύο φορές για να μ' εκδικηθεί.

Εκείνη σαν μ' αντίκρυσε

από την κλειδαρότρυπα της μαγεμένης πύλης...

ηρέμησε...

κι έπειτα σίγασε.

Γλυκά ένα χαμόγελο σχημάτισε με κορακίσια σύννεφα...

κι ύστερα κρύφτηκε ύπουλα,

πίσω από το διάφανο παραβάν...

ενός γυμνού ουρανού.

Μια αστραπή συντάραξε τα νέφη

και ντύθηκα τον πέπλο μιας βροντής.

Έπρεπε να προστατευτώ απ' την καταιγίδα!


Πίνακας: “Shadow” by Alice Lancefield

11 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Έπρεπε να προστατευτώ απ' την προδοσία!
Πέταξα τα ρούχα μου -
να τα πάρει ο άνεμος, είπα -
Έσπασα τη σιωπή μου
και ούρλιαξα..
Έλα! Της φώναξα
Χτύπησέ με! Της φώναξα
Με πήρε ανελέητα..
Είχε αρχίσει να νυχτώνει
Νόμισαν ότι έκλαιγα
κι ήταν που μ' ερωτεύτηκε η βροχή..

Ποιήτριά μου,
τα σέβη μου!

Άτη Σολέρτη είπε...

Ευαγγελία μου, είναι πραγματικά μεγάλη χαρά για μένα και συγκίνηση, να με επισκέπτεσαι κάθε φορά βουτώντας με τα λόγια σου στα νοήματα της σκέψης μου.
Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου! Σε φιλώ! Καλή σου μέρα Ποιήτρια!

Νimertis είπε...

γίνομαι καταιγίδα για να προστατευτώ από την καταιγίδα... για να μην μπολιαστώ από το φρόνημα της σάρκας, γίνομαι σάρκα, για να μην μολυνθώ από πνεύμα νοσηρό, γίνομαι πνεύμα... ένας ατελείωτος χορός μεταμορφώσεων στην μυστική συμπαντική βιοχημεία του Είναι... πόσο βαθύτερα να εισχωρήσει κανείς; πόσο υψηλότερα να φτάσει η γραφή σου Ατη μου... σέβας, δέος και βίωση δονήσεων που συγκλονίζουν... την αγάπη μου!!

Αγγελική Κορρέ είπε...

Η μικρή τρελή αγαπημένη μού έβαζε να φάω, και από το ανοιχτό παράθυρο της τραπεζαρίας θαύμαζα την κινούμενη αρχιτεκτονική που ο Θεός φτιάχνει με τους ατμούς, τις θαυμαστές κατασκευές του άπιαστου. Και μονολογούσα, μες στον ρεμβασμό μου :
"Όλες αυτές οι φαντασμαγορίες είναι σχεδόν το ίδιο ωραίες με τα μάτια της όμορφης πολυαγαπημένης, της μικρής απίθανης τρελής με τα πράσινα μάτια".
Και ξαφνικά δέχτηκα μια δυνατή γροθιά στην πλάτη και άκουσα μια βραχνή και γοητευτική φωνή, μια φωνή υστερική και σα γδαρμένη από το ποτό, τη φωνή της μικρής μου λατρεμένης που έλεγε :
"-Θα φας καμιά ώρα τη σούπα σου, καταραμένε έμπορε συννέφων";

Η ΣΟΥΠΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ - Μπωντλαίρ

Ρε συ, αφού γουστάρουμε τα σύννεφα κι ο ήλιος μας τη δίνει. Μόνοι μας τα παράγουμε, αλλά και να μην το κάνουμε, σίγουρα μόνοι τα διακινούμε. Και πληρωνόματσε αδρά από αυτό, με έμπνευση και σχιζοφρένεια.

Ένα βράδυ του περασμένου χειμώνα βγήκα στο μπαλκόνι για τσιγάρο. Είχε καταιγίδα κι έναν παλιοάνεμο που δεν σ' αφηνε στην ησυχία σου. Παρ' όλα αυτά κάθισα εκεί στην γωνίτσα μου κι έκανα το τσιγάρο μου, κι ας είχα βραχεί ολόκληρη, κι ας πονούσε το δέρμα μου από το κρύο.

Στον νοητό κόσμο οι καταιγίδες δεν είναι πολύ διαφορετικές. Θες να σημαίνουν τρέλα, θες να σημαίνουν εφιάλτες, κακές σκέψεις, επώδυνες μνήμες, παλιά άλγη κι όλα αυτά που μας βασανίζουν? Ότι κι αν σημαίνει αυτό το μένος, η γοητεία του Κακού δεν είναι παρά η φύση του.

Αν όλα ήταν ρόδινα, η ονειροπόληση θα ήταν το τελευταίο καταφύγιο κάποιων αργόσχολων, πεζών ανθρώπων, όχι το μέσον διαφυγής των "Ζωντανών" ;)

Άτη Σολέρτη είπε...

Αγαπημένε nimerti, ευχαριστώ από καρδιάς για τις μεταμορφώσεις που αφήνεσαι να δεχτείς μέσα σε τούτη την οραματική δίνη της σκέψης μου. Ο μεγαλύτερος έπαινος για μένα και η πιο βαθιά συγκίνηση είναι κάθε φορά τα λόγια σου βγαλμένα μέσα από μια ουσιαστική νοητική εμπειρία. Και κάθε φορά ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ δεν αρκεί. Είναι μεγάλη η ευγνωμοσύνη μου...! Να είσαι πάντα καλά! Τα σέβη μου και σε σένα! Καλό απόγευμα εύχομαι!

Αγαπημένο αδερφάκι, σε μένα τα λες;
Σκέφτομαι πόσα σύννεφα παρατήρησαμε στο διάβα του χρόνου... Εκείνα έφτιαξαν τις καταιγίδες. Αυτές τις ίδιες τις χωρέσαμε τόσο περίτεχνα στο πιάτο κάθε σούπας που σερβιρίστηκε μπροστά μας, έτοιμο να κορέσει την πείνα μας. Γεμάτο πάθη, εφιάλτες και όνειρα. Άλγη, μνήμες, κακές σκέψεις και καλές, που λες κι εσύ. Υπήρξαν και φορές που δεν πεινούσαμε πολύ. Κι αφήναμε ανέγγιχτο το πιάτο. Αδυναμία, έλλειψη θάρρους, αρρώστια ή υγεία... Κάποιος λόγος θα υπήρχε! Για κείνες τις ημέρες της εξάντλησης όμως ή αυτές της αντιδραστικής μανίας που γεννά η νωχέλεια, επιδιώξαμε να γευτούμε ως και την τελευταία σταγόνα. Να μην ξεχάσουμε κι αυτές που μας την τάισαν με το ζόρι σαν να ήμασταν βρέφη ή ανυποψίαστοι ειδωμένοι στα μάτια των τυφλών που ήξεραν καλά τι έκαναν. Για όλες τις φορές που γεύτηκα ή που δεν γεύτηκα τη σούπα, ακόμα και γι αυτές που δεν έκανα μνεία, είμαι ευγνώμων! Γιατί κι η θέασή της στο τραπέζι μου αρκεί. Ακόμα κι αν πάντα περιμένει να με πνίξει...
Ως πότε εξάλλου θα ντυνόμαστε τον πέπλο μιας βροντής;
Φιλάκια καλή μου! Ευχαριστώ για την ουσιαστική παρουσία! Bonsoir!

KitsosMitsos είπε...

Μετάνοια προδομένη και στο βάθος η ελπίδα... Ενδιαφέρον!
Καλημέρα

Άτη Σολέρτη είπε...

Ευχαριστώ για τη θέαση! Εκτιμώ που πέρασες! Να είσαι καλά φίλε! Καλησπέρα!

Vaso Mprataki είπε...

Όμορφη και σκοτεινή όπως πάντα Άτη μου η γραφή σου, με την ίδια πάντα σφραγίδα της δικιάς σου πένας, ανεξίτηλη και μοναδική με όποιο θέμα και αν ασχοληθείς ...
Για μια ακόμα φορά φίλη μου με ταξίδεψες με έναν τρόπο μοναδικό που μόνο εσύ μπορείς να με ταξιδέψεις...
Αλήθεια το ίδιο θέμα ,το θέμα ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ πόσο διαφορετικά το απόδωσε η καθεμιά μας;
Αν διαβάσεις και την δικιά μου ΠΡΟΔΟΣΙΑ θα καταλάβεις ποιήτρια τι θέλω να σου πω ...

Αγαπώ την ποίηση σου Άτη και ας είναι τελείως διαφορετική από την δικιά μου...

Σου στέλνω
την αγάπη
και τα φιλιά μου!

Άτη Σολέρτη είπε...

Αγαπητή μου Βάσω, ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια! Κάθε φορά με τιμούν όσα μου λες και συγκινούμαι... Αμοιβαία η εκτίμηση να ξέρεις! Τα φώτα και τα σκοτάδια πόσο ίδια είναι αλήθεια! Καμιά φορά δεν ξεχωρίζουν... Και πόσο το δέρμα των φιδιών αντανακλά στα σύννεφα πριν έρθει η καταιγίδα να μας βρει! Μια γλυκιά καλησπέρα εύχομαι φίλη μου! Φιλάκια!

Ανώνυμος είπε...

Δεν θέλω να προστατευτώ από την καταιγίδα,

μόνο εκείνη ξέρει

πως σαν χαθώ μέσα της

θα μάθω και του ουρανού τα μυστικά,

που τώρα δεν γνωρίζω!

Γιατί στη γη ταξιδεύω κι από

αυτήν μόνο προδώθηκα.

Αν η προδοσία και του ουρανού

μου δώσει γνώση,

θυσία γίνομαι, με σύννεφα πλεγμένα στα μαλλιά μου

και με τους κεραυνούς σαν όπλα

για τη σωτηρία ταξιδεύω!

Καλημερα

Άτη Σολέρτη είπε...

Tonia, κάπως έτσι το όραμα μας κινεί, ρισκάροντας, αναζητώντας πάντα τη λύτρωση...
Ευχαριστώ για το ιδιαίτερο χρώμα σου εδώ! Υπέροχη η ποίησή σου!
Να είσαι καλά! Καλησπέρα!