22.4.10

Ο ΟΡΚΟΣ


Τι να ζηλέψω απ' τα Πουλιά που κελαηδούν;

Το πέταγμά τους;

Μήπως τη φαινομενική ελευθερία;

Την πένθιμή τους μελωδία;

Τι να ζηλέψω από το φως του Ήλιου που σημαδεύει;

Τι απ' το φως της στοργικής Σελήνης

και των ονειρεμένων Αστεριών;

Τη σκοτοδίνη της θεϊκής ακτινοβολίας;

Μήπως την υποκριτική τους θέρμη;

Τι να ζηλέψω απ' τη Φωτιά της λήθης

και τι απ' την πλανεύτρα Θάλασσα;

Το μεγαλείο της αυτοκαταστροφικότητας που φτιάχνει κύκλους;

Τι να ζηλέψω απ' το Θεό και τι από το Διάβολο;

Τη μανία της αντιφατικής τους εχθρότητας...

ή μήπως...

την ποίηση μίας αλήθειας που μ' έπλασε μ' αλαζονεία;

Όχι!

Όχι πια!

Δε θα ζηλέψω τίποτα απ' αυτά.

Όλα τους...

Όλα τους...

Όλα...

Θα τ' αποκτήσω!


Πίνακας: “Lucifer” by Franz Von Stuck

10 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

...και τι να ζηλέψω απ' τη Φύση-;-
του σύμπαντος την ανάσα-;-
μ' ένα βήμα, ένα βήμα απλό
φτάνω στο κέντρο της καρδιάς μου
και τη βρίσκω σε μένα...

Φίλη μου αγαπημένη

σε φιλώ πολύ!!!

Υπέροχη πάντα η γραφή σου!!!

Άτη Σολέρτη είπε...

Όλα μέσα μας είναι...!
Αν πιστέψουμε στο αντίθετο, ειρωνικά ατενίζουμε... θεωρώ.
Ευαγγελία σε ευχαριστώ πολύ! Εκτιμώ τις επισκέψεις! Φιλάκια πολλά!

to alataki είπε...

Eξαιρετικό!

Αγγελική Κορρέ είπε...

Νομίζω πως πρέπει να αρχίζεις να αναθεωρείς και να ζηλέψεις τελικά, sis, και θα σου πω γιατί :

ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ (Ορέστης Λάσκος)

Ξέρω έναν κύριο παράξενο πολύ
που λόγια πάντ’ αλλόκοτα μιλεί
για το Παρίσι
στην συντροφιά μας όταν έρθει να καθίσει.

Λένε γι’ αυτόν
πως από τα μαθητικά του χρόνια είχεν ορίσει,
μοναδικό
μες στη ζωή του ιδανικό
να πάει στο Παρίσι.

Χρόνια και χρόνια τον μεθούσε
τ’ ονειρεμένο αυτό ταξίδι
που ποθούσε.

Παντού για κείνο συζητούσε·
μες στα όνειρά του αυτό θωρούσε·
τόσο, που ο πόθος του με τον καιρό
του ’γινε μες στην ύπαρξή του ένα στολίδι
λαμπρό.

Να πάει στο Παρίσι...

Για το ταξίδι αυτό τ’ ονειρευτό
σκότωνε φευγαλέες επιθυμίες
και έκανε αιματηρές οικονομίες
για να το πραγματοποιήσει.

Να πάει στο Παρίσι...

Και να,
που κάποια μέρα στα στερνά
το κατορθώνει.
Κι ένα πρωί μέσα στου τρένου ένα βαγόνι
για το Παρίσι μεθυσμένος ξεκινά.

– Μα,
μόλις αντίκρισε μακριά τον πύργο του Άιφελ
ν’ αχνοδιαγράφεται στο φόντο τ’ ουρανού,
φριχτή μια σκέψη εισόρμησε στην κάμαρα
του νου:

«Κι ύστερα; Κι ύστερα τι θα γινόταν;
Πώς θα μπορούσε πια να ζήσει
με δίχως τη λαχτάρα αυτή για το Παρίσι;»
Γιατί ένιωθε τώρα καλά πως όταν
σε λίγο στο Παρίσι θα βρισκόταν
μέσα σ’ ελάχιστο διάστημ’ ασφαλώς,
θα το βαριόταν.
Και τότε;

– Και τότε
πήρε μια τεράστια απόφαση
που ως τώρα δεν ευρέθηκε να του τη συγχωρήσει
κανείς.
Αντίς να προχωρήσει στο Παρίσι
κατέβηκε σ’ ένα προάστιο,
στο Σαιν Ντενίς.
Και το πρωί απ’ την ίδια οδό
ξανάρθε εδώ.

– Και τώρα, σαν και τότε προτού φύγει, πάλι,
με μια λαχτάρα σαν και πριν μεγάλη,
μιλάει και λέει παντού, πως έχει ορίσει
μοναδικό
μες στη ζωή του ιδανικό
να πάει στο Παρίσι.

***

Hope you understand... αν ο πόθος είναι θησαυρός η εκπλήρωση είναι η κατασπατάλησή του. Καλύτερα να ελπίζεις και να επιθυμείς, παρά να αποκτάς και να βαριέσαι..

Άτη Σολέρτη είπε...

alataki, ευχαριστώ θερμά! Το εκτιμώ!

Αδερφάκι, ωραίο το Παρίσι!
Ωραία τα λες περί πόθου και εκπλήρωσής του, όμως κάποια πράγματα είναι de facto. Πάντα θα μένει ένα ανικανοποίητο κενό να μας κινεί την πέρα σκέψη και πράξη ενδεχομένως. Δεν είναι καλό να μένει στάσιμη η επιθυμία. Μόνο μετά την πραγμάτωσή της, μπορεί κανείς να κρίνει. Άλλωστε για την εξέλιξη πασχίζουμε.
Ίσως ο έκπτωτος άγγελος μετά την εκπλήρωση της επιθυμίας του, να καταλήξει να την βαρεθεί... Αλλά και πάλι μόνο έτσι θα μπορέσει να βάλει νέο στόχο. Η κίνηση είναι καλύτερη απ' την στασιμότητα.
Φιλάκια πολλά ma cherie!

SUN W KNIGHT είπε...

Άτη, Άτη...
όποιος εκφωνεί όρκο παραδίνεται με τη θέλησή του στην εξουσία του Όρκου, στο Βασίλειο του Άδη. Και αλίμονο στους επίορκους...

Άτη Σολέρτη είπε...

Sun, Sun...
η εξουσία του Όρκου δεν υπάγεται σε βασίλειο. Όσο για τους επίορκους, πάντα υπάρχει λόγος!
Πολλές καλημέρες!

Vaso Mprataki είπε...

Άτη
επέτρεψε μου να συμφωνήσω με την Ευαγγελία Πατεράκη
ότι όλες οι ομορφιές
και οι ασχήμιες αυτού του κόσμου
ότι είναι εντός μας...
εντός μας ...
ο παράδεισος και η κόλαση...
και ότι δεν έχουμε
τίποτε από όλα αυτά να ζηλέψουμε...

και αυτό γιατί και ακόμα και την κόλαση ...
σε παράδεισο εμείς οι ίδιοι
μπορούμε να την μετατρέψουμε...
γιατί εμείς τα φτωχά
δημιουργήματα ενός θεού
ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε
μέσα στο όστρακο της ψυχής
αιώνες τώρα ότι φέρνουμε
την ανάσα ζωής αυτού του θεού...

Καληνύχτα
με αγάπη και σεβασμό
στην γραφή σου!

Νimertis είπε...

σκεφτόμουν πως τούτη η... κραυγή απληστίας, εμπεριέχει κάτι άλλο... την ζύμωση των αντιθέτων, την εναρμόνιση... τον μεταβολισμό του παραλόγου στον πυρηνικό αντιδραστήρα της καρδιάς... πως να περπατήσει κανείς αλλιώς χωρίς να εκραγεί από την φρίκη; πως να μην λατρεύω κι εγώ τη γραφή σου φίλη μου; αφού πάλλει χορδές μου τόσο βαθιές;

Άτη Σολέρτη είπε...

Αγαπητή μου Βάσω κι εγώ αυτή τη γνώμη συμμερίζομαι. Το εξέφρασα και παραπάνω. Ο φθόνος είναι κατώτερο συναίσθημα, που μόνο στον όλεθρο οδηγεί. Το να ζηλεύουμε με την καλή έννοια είναι επιτρεπτό στην ανθρώπινη ύπαρξη πρός επίτευξη ανώτερων σκοπών που ορίζει διαφορετικά ο καθένας. Πολύ ωραία τα λες, όπως πάντα! Σε καληνυχτίζω και σε ευχαριστώ μέσα απ' την καρδιά μου για την παρουσία! Φιλιά πολλά!

Νimerti, βρέθηκες και πάλι στην καρδιά της δίνης μου, ατενίζοντας τα όσα συμβαίνουν μπροστά στο "παραλήρημα" της δικής μου σκέψης και συνεπώς θέασης των πραγμάτων. Έτσι ακριβώς άκουσα την κραυγή και τη μετέφρασα, εκφράζοντας με λόγια. Προσπάθησα...
Νιώθω μεγάλη συγκίνηση για τούτη την εναρμόνιση. Ευχαριστώ βαθύτατα για τις τόσες συγκινήσεις... και τη δύναμη που μου δίνεις με τα όσα μου λες κάθε φορά! Είναι μεγάλη τιμή να επικοινωνώ τόσο ουσιαστικά! Καλή σου νύχτα φίλε μου! Τα σέβη μου!