3.3.10

ΕΚΔΙΚΗΣΗ


Έχεις βρεθεί ποτέ μονάχος σου,

γυμνός να κείτεσαι σ' ένα ξύλινο πάτωμα...

με το δρεπάνι του Χρόνου να σ' απειλεί;

Έχεις κοιτάξει ποτέ με τεντωμένα μάτια

τον ουρανό κατάματα;

Πόσο καλά έχεις κρύψει μέσα σου ένα άλλο πλάσμα... δολοφονικό;

Για πόσες μέρες;

Πόσα βράδια;

Πόσες ώρες και λεπτά;

Έχεις σκεφτεί ασταμάτητα με φόντο κόκαλα νεκρών

υπό τους ήχους μιας καμπάνας;

Έχεις βαφτεί με αίμα Σταυρών από δικά σου τάματα;

Ξέρεις τι είναι να γίνεσαι καθρέφτης του φονικού σου Εγώ...

να παίζεις παντομίμα μπροστά του...

κι ύστερα να τον σπας αυτοκτονώντας;

Ξέρεις τι είναι ν' ακούς για μουσική...

μόνο τους χτύπους της καρδιάς σου;

Ξέρεις πως είναι η φυλακή της αδράνειας στο σκοτάδι;

Εκεί δεν έχει φαγητό και το νερό που σε ποτίζουν βγαίνει αλμυρό...

από πηγή αστείρευτη.

Αρνείται να σε πνίξει.
Έχεις ποτέ ονειρευτεί με μάτια ολάνοιχτα τη μέρα;

Έχεις γελάσει νευρικά με το άνοιγμα μιας λάμπας;

Πόσο καλά έχεις μάθει να μετράς...

να ξεχωρίζεις μέρες από νύχτες,

μορφές από σκιές,

σκέψεις και αισθήματα;

Πόσο καλά έχεις μάθει να ξεφεύγεις απ' όνειρα...

και να δένεσαι μ' εφιάλτες;

Πόσο καλά έχεις νιώσει...

Πόσο καλά;

…………………………….

…………………………….

Δε με εκπλήσσεις!

Πόσο καλά!

Πόσο καλά ξέρεις να κουλουριάζεσαι...

σ' ένα ξύλινο πάτωμα που γλιστράει!

Πόσο καλά...!


Πίνακας:The Floor Scrappers” by Gustave Caillebotte

17 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Αγαπημένη πολύ Ποιήτρια!

Δε με εκπλήσσεις!

Είσαι Άψογη!!!

Τα φιλιά μου!

Υ.Γ. Μπορώ να έχω αυτό σου το ποίημα στολίδι στο blog μου Άτη;

Άτη Σολέρτη είπε...

Ευχαριστώ εκ βαθέων Ευαγγελία!!! Δεν έχω τι άλλο να πω...
Θα ήταν μεγάλη τιμή για μένα να μπερδευτεί κάτι απ' το δικό μου χάος στις δικές σου ρίμες.
Θερμότατα ευχαριστώ! Τα σέβη μου και τα φιλιά μου! Γλυκά καλησπερίζω και τις αποψινές παράξενες γιορτές της ψυχής σου!

Μαρια Νικολαου είπε...

Πόσο πολύ με εκπλήσσεις...

Άλλωστε κι εσύ άνθρωπος είσαι...

ΥΠέροχη πάντα.
Καλησπέρα Άτη

Αγγελική Κορρέ είπε...

Χμμμ... τα μαρμάρινα πατώματα πιάνονται? Ξέρεις, αυτά τα ψυχρά, αλλά πολύ ψυχρά πατώματα, που κανείς λεκές δεν είναι εύκολο να φύγει εάν πέσει επάνω...

Κάποια μέρα θα το βάλω στην βιογραφία μου αυτό το ποίημα.. μετά την ημερομηνία γέννησης και πριν την ημερομηνία θανάτου. Θα προσθέσω βέβαια και λίγα επιπλέον στοιχεία πιο "ωμά", περί παράνοιας, αφασίας και κακών -έως πολύ- συνηθειών..

***

Έχεις διαβάσει ποτέ τους Βρικόλακες του Ίψεν?

ΟΣΒΑΛΝΤ
(Κάθεται σε πολυθρόνα, με την πλάτη γυρισμένη στο τοπίο που φαίνεται στο βάθος) Μητέρα, δώσε μου τον ήλιο.

ΚΥΡΙΑ ΑΛΒΙΝΓΚ
(Στο τραπέζι, τον κοιτάζει ξαφνιασμένη) Τι είπες;

ΟΣΒΑΛΝΤ
(Επαναλαμβάνει με βραχνή και άτονη φωνή) Τον ήλιο... τον ήλιο...

ΚΥΡΙΑ ΑΛΒΙΝΓΚ
(Τον πλησιάζει) Όσβαλντ, τι έχεις; (Ο Όσβαλντ δείχνει σαν να καταρρέει στο κάθισμά του. Όλοι οι μύες του παραλύουν, το πρόσωπό του γίνεται ανέκφραστο και τα μάτια του κοιτάζουν το κενό μπροστά του. Η κυρία Άλβινγκ τρέμει από φρίκη) Τι συμβαίνει; (Ξεφωνίζει) Όσβαλντ, τι έπαθες; (Πέφτει στα γόνατα δίπλα του και τον τραντάζει) Όσβαλντ! Όσβαλντ, κοίταξέ με-δεν με αναγνωρίζεις;

ΟΣΒΑΝΛΤ
(Πάλι άτονα) Τον ήλιο, τον ήλιο...

ΚΥΡΙΑ ΑΛΒΙΝΓΚ
(Πετάγεται όρθια απελπισμένη, πιάνει με τα δύο χέρια τα μαλλιά της και φωνάζει) Αυτό δεν το αντέχω! (Ψιθυρίζει σαν να έχασε όλη τη δύναμή της) Δεν θα τ' αντέξω! (Ξαφνικά) Πού το έβαλε; (Ψάχνει γρήγορα στο σακάκι του Όσβαλντ) Να το! (Κάνει μερικά βήματα πίσω και φωνάζει) Όχι, όχι, όχι! Ναι! Όχι, όχι...

(Στέκεται μερικά βήματα μακριά, με τα χέρια πλεγμένα μέσα στα μαλλιά της, κοιτάζοντάς τον με βουβό τρόμο)

ΟΣΒΑΛΝΤ
(Καθισμένος στην πολυθρόνα ακίνητος, όπως πριν) Τον ήλιο... τον ήλιο!

(εκεί τελειώνει το έργο)

Πάει ο Όσβαλντ.. και δεν βρήκε ποτέ τον ήλιο, ma soeur.

Άτη Σολέρτη είπε...

Μαράκι, εκδίκηση παίρνουμε με το να μας εκπλήσσουμε καθημερινά, θυμίζοντάς μας πως είμαστε άνθρωποι. Και προσπαθούμε...
Ευχαριστώ καλή μου για τον έπαινο! Το εκτιμώ πολύ! Καλό σου βράδυ!

Αδερφάκι γλυκό, τα μαρμάρινα πατώματα γλιστράνε πιο πολύ. Παραπιάνονται λοιπόν! Όσο για τους λεκέδες, ζούμε για να τους καθαρίζουμε...
Αν είναι να το βάλεις στη βιογραφία σου που λες το ποίημα, κάπου μετά τις ημερομηνίες που σημαδεύουν χρονικά την ύπαρξη και τα γεγονότα που λερώνουν τα πατώματα, μην ξεχάσεις να κάνεις και μια καταγγελία στο όνομά μου στο κάτω μέρος. (Λατρεύω τα υπόγεια!) "Ιθύνους νούς: Άτη!" Άξιον και δίκαιον! χαχα! (Βάλε μυαλό μαρή! Σύνελθε! Θα με πάρεις στο λαιμό σου!)

Οι Βρικόλακες του Ίψεν είναι στο ράφι και με καλούν καιρό... Θα μεριμνήσω! Από τη δυνατή σκηνή που διάβασα, μου ήρθε στο νου ο πίνακας "Στάχτες" του εξπρεσσιονιστή - συμβολιστή και λατρεμένου Munch. Μια απεγνωσμένη σιωπή για το αποτέλεσμα. Για τον ήλιο που δεν κατάφερε να ειδωθεί. Ακόμα κι αν φάνηκε στο βάθος...
Κάπως έτσι;
Πάω κι εγώ... τώρα αν θα τον βρώ ποτέ, ένας Θεός... ξέρει; Ma soeur!
Ευχαριστώ για την παρέα στα σκοτεινά μονοπάτια! Φιλάκια πολλά πολλά!

Νimertis είπε...

είναι τέτοια η σαρωτική δύναμη των λέξεων, τόση η ενέργεια που υπερχειλίζει από την κάθε εικόνα που δεν αφήνει κανένα περιθώριο... αυτή είναι η αληθινή ποίηση, να μην αφήνει κανένα περιθώριο... να σε αρπάζει από το σβέρκο και να σε κοπανάει πέρα δώθε... καμιά ανάσα για 'σκέψεις', καμιά πολυτέλεια στοχασμού... βίωση... κι αυτό είναι... ενεός, σιγηλός και εναύλιος στο Ναό σου Ατη... καλημέρα

Άτη Σολέρτη είπε...

Όταν κάτι κυκλώνει την ύπαρξη σαρωτικά και τη βυθίζει στον καθρέφτη της θυμίζοντάς της το ποιόν της, τότε δεν γίνεται λόγος για ποίηση. Απλά κραυγάζει το μέσα είδωλο και σπάει καθρέφτες βγαίνοντας έξω.
Καλέ μου φίλε στοχαστή, κάθε σου λέξη ιερός έπαινος για μένα! Με τιμάς! Ευχαριστώ από καρδιάς για την επίσκεψη! Καλησπέρα!

Νimertis είπε...

αυθαιρετώντας τρόπον τινα, ανήρτησα την ΕΚΔΙΚΗΣΗ στην ΠΕΡΙΟΧΗ Μ στην στήλη με τις αγαπημένες μου γραφές... εάν τούτο αποτελεί πρόβλημα φίλη Ατη ήθελα να μου το επισημάνεις... αυτή η φωνή που μου το ζητούσε από τη στιγμή που το διάβασα έγινε εξαιρετικά επίμονη... την καλησπέρα μου...

Άτη Σολέρτη είπε...

Ευχαριστώ βαθύτατα για την Μεγάλη Τιμή! Είναι εξαιρετικά σημαντικό για μένα, κάτι μέσα από μένα να ακούγεται και έξω από μένα. Κι ακόμα πιο σημαντικό η περιοχή Μ να το κατοικεί. Καλησπέρα αγαπητέ φίλε nimerti!

Αφροδίτη Κ. είπε...

Πόσο καλά έχεις μάθει να μετράς...


ένα ... δυο ... τρια ...
καπου εκει στο 40 και κατι
θαρω
θολώνει η συνοχη
και η αντοχή
και παίρνω να μετρώ πάλι από την αρχη ...


νιωθω πως δεν υπάρχουν παρενθέσεις στο λόγο σου
διαπλατος
πως μεσα του χωράμε όλοι
πως μιλας στον καθένα ξεχωριστά
και σε όλους μαζι
την ιδια στιγμή

μπορεί σήμερα να μην εκανες επανάσταση μεσα μου
αλλά έφτασες αβίαστα στα εγκατα μου ...
στα εγκατα μας

αγαπημενη μου συνταρακτικά κραυγασες σε με

Vaso Mprataki είπε...

Αγαπημένη μου Άτη δεν εκπλήσσομαι φίλη μου που αυτό το ποίημα είναι γραμμένο από σένα... δεν ξέρω αν στο έχω ξαναπεί αλλά δεν χρειάζεται πλέον να δω το όνομα σου για να γνωρίσω την γραφή σου...νομίζω ότι είναι ο μοναδικός τρόπος που παρουσιάζεις μερικά πράγματα...εικόνες και λέξεις που έχουν πάρει θαρρώ κάτι από εσένα την ίδια...
Συμφωνώ απόλυτα με ότι σου γράφει ο nimertis για το πόσο σαρωτική είναι η δύναμη των λέξεων σου ...
Νιώθω ότι πέρασε από μπροστά μου ,ένας χείμαρρος από εικόνες ...τόσο δυνατές που μου προκάλεσαν, τέτοια σαρωτική εναλλαγή συναισθημάτων...που νιώθω στο τέλος...να έμεινα άφωνη μην έχοντας λόγια να τα περιγράψω...

Την καληνύχτα μου
με τα φιλιά μου!

Άτη Σολέρτη είπε...

Αγαπημένη μου Βάσω, είναι μεγάλος έπαινος για μένα, ίσως ο πιο σημαντικός αυτό που μου λες! Μια έκφραση από μέσα μου να γίνεται μορφή και να μου μοιάζει. Εδώ είναι που και πάλι τα ευχαριστώ δεν φτάνουν... να περιγράψουν τη μεγάλη μου συγκίνηση, κι αυτό γιατί τα λες εσύ, που εκτιμώ και θαυμάζω! Απο καρδιάς...
Μια γλυκιά καληνύχτα! Πολλά φιλιά!

goofyMAGOUFH είπε...

Όταν ο κύβος γίνεται επιτέλους κύκλος
παύει να χτυπά στους τοίχους
για να πετύχει ένα απλό γύρισμα,
μια μετατόπιση φορτίου. . .
γλιστράει, γλιστράει, γλιστρά.

Νομίζω πως έχει πολλές αναγνώσεις
αυτή η εκδίκηση
σαν δύστροπη άνοιξη
που σε φυλά και σε φυλακίζει
με την ίδια ορμή,
την ίδια ευκολία.

Υ.Γ.:
κάθε φορά που το διαβάζω
ανακαλύπτω και κάτι ακόμα.

Εαρινές καλημέρες!

Άτη Σολέρτη είπε...

Κάπως έτσι είναι... Έρμαιο της ολίσθησης... και η εκδικητική κυκλική πορεία της ύπαρξης. Με μια ορμή και ευκολία... σαν δύστροπη εποχή.
Ευχαριστώ πάρα πολύ για την επίσκεψη και τη ματιά σου εδώ! Εκτιμητέον! Να είσαι καλά! Τις καλησπέρες μου!

Αφροδίτη Κ. είπε...

επανέρχομαι ξανα στην "εκδίκιση" για να σου αφήσω τις ευχές μου ...
καλή Ανάσταση αγαπημένη μου Ατη
τα φιλιά μου σε σένα!

Vaso Mprataki είπε...

Επανήρθα Άτη για να σου φέρω
τις ευχές μου για
Καλή Ανάσταση ...γεμάτη από όμορφες στιγμές γεμάτες από αγάπη!
την καληνύχτα μου
με τα φιλιά μου

Άτη Σολέρτη είπε...

Φίλες μου, acer_v και Βάσω, σας εύχομαι κι εγώ Καλή Ανάσταση γεμάτη φως από ευτυχία και αγάπη! Πολλά φιλιά!