18.2.10

Η ΣΤΙΓΜΗ


Κοιτάζω πάλι μ' αγωνία την ίδια κόκκινη τελεία.

Το κάλεσμα έχει γλυκιά γεύση.

Κόκκινη σαν μηλιά.

Η ομιλία...

Ποιο κάλεσμα;

Ποια ιστορία;

Κοιτάζω κι επιμένω με μανία.

Μια κόκκινη τελεία.

Η ποδιά στάζει νερά.

Άπλωσα ρούχα στη μηλιά!

Μια θεωρία.

Ποια αμαρτία;

Του σατανά μυσταγωγία η συναυλία της σκέψης.

Με συρματένια τα φτερά, ισορροπώ φορώντας δάχτυλα από ξύλο,

σ' αέρινα καλώδια.

Ποιο ένδυμα;

Ποια σκάλα;

Ποια τεχνητή ακροβασία;

Κοιτάζω απλά ίδια τελεία.

Το μήλο δάγκωσα.

Βιτρίνα.

Υγρά τα θρύψαλα.

Τα ξεβαμμένα μάτια καρφώνω σε τελεία.

Ποια όψη;

Ποια λατρεία;

Μια πορφυρή αχρωματοψία!


Πίνακας: “Trouble Makers” by Hiroko Sakai

12 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Μια κόκκινη τελεία
μια καρδιά
π' ακροβατεί
σ' αέρινα καλώδια -
θαρρώ ηλεκροφόρα
να είναι πιο τέλεια η μανία
αυτή της αμαρτίας
δίχως τα ενδύματα
δίχως τις βιτρίνες..
μόνο με τα υγρά χείλη
να αρπάζουν
το χυμό της πορφύρας
με δάχτυλα συρμάτινα
που σφίγγουν την αμαρτία
με μάτια λατρείας
να κοιτάζω και να επιμένω...
δεν υπάρχει αμαρτία
μόνο μια εκθαμβωτική μαγεία!..

Την αγκαλιά μου όλη, Ποιήτρια!!!

Άτη Σολέρτη είπε...

Ευαγγελία μου αγαπημένη, έτσι είναι, έτσι πρέπει να είναι... Υπέροχα λόγια! Πραγματικά!
Όμως... η πορφυρή αχρωματοψία μας, παροδική..., να μας γυρνά στο χρόνο, στο μετά και στο πρίν. Να συγκρίνει... Να επιμένει... φορτωμένη ενοχές σε αθώα μάτια και καρδιές.
Μια μεγάλη αγκαλιά κι από μένα!
Πολλά φιλιά! Ευχαριστώ! Με τιμάς!!!

Μαρια Νικολαου είπε...

Υγρά τα θρύψαλα.
Τα ξεβαμμένα μάτια καρφώνω σε τελεία.

Κρατώ αυτες τις λεξεις για μενα σήμερα...
Ποίημα...

Αφροδίτη Κ. είπε...

της αφής διάφανο
της γεύσης φλόγα
της μνήμης σάρκα
της ακοής υπόκωφο
της όρασης …
απώλεια ;

αγαπημένη μου Άτη στο έχω πει και θα στο λέω πάντα … «επανάσταση» γεννάς μέσα μου … δίνη ο λόγος σου πριν με ρουφήξει βουτάω … σου παραδίνομαι!
φιλώ σε …

Άτη Σολέρτη είπε...

Μαρία, κράτα ότι αντέχεις να αντιμετωπίσεις. Εύχομαι όσο πιο ανώδυνα γίνεται! Ευχαριστώ από καρδιάς για τα περάσματα και τα καλά σου λόγια! Καληνύχτα!

acer_v, στο έχω πει και θα στο λέω κι εγώ πάντα, πως τα αισθήματα είναι αμοιβαία! Την ίδια αίσθηση μου αφήνει η γραφή σου..., φέρει τη λύτρωση που επιζητώ. Ευχαριστώ εκ βαθέων αγαπητή μου φίλη! Πολλά φιλάκια! Καληνύχτα!

Αγγελική Κορρέ είπε...

Αγαπημένο μου αδερφάκι κοίτα, ευτυχώς, αλλά ευτυχώς όμως, που ο άνθρωπος έφυγε από τον παράδεισο και άρχισε να γίνεται έρμαιο της αμαρτίας. Πόσο νερόβραστη θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτή. Δεν είναι ανάγκη να ακολουθήσει κανείς τον διάβολο, μια χαρά γινόμαστε "δαίμονες" από μόνοι μας (ξέρεις εσύ ;) )

Αν η ζωή όλων είχε πραγματικά το χρώμα του αίματος, στη ζωή μας θα υπήρχαν λιγότεροι στερημένοι εγκληματίες (μεταφορικά και κυριολεκτικά) . Αγάπησε λοιπόν την αμαρτία και την αδύναμη σάρκα, κι άσε τους άλλους να λένε και να γράφουν τα δικά τους για ένα "κόκκινο", τη στιγμή που οι ίδιοι ζουν μέσα στο γκρίζο της τέφρας.

bonjour :))))

Vaso Mprataki είπε...

Αγαπημένη μου Άτη
για μια ακόμα φορά με ταξίδεψες μέσα από την φωτιά των στοίχων σου...
στα χείλη μου ακόμα η γεύση από το προπατορικό αμάρτημα των προγόνων μου...
μα αν και μακριά από το παράδεισο...
εγώ πάλι νύχτα και μέρα στα χείλη μου θα φέρνω την ανάμνηση ενός κόκκινου μήλου γλυκά να με καλεί
να ακροβατήσω πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί ...χορδή στο δοξάρι της αμαρτίας...και ας έχασα εδώ και αιώνες τα φτερά μου εγώ με μαεστρία περισσή έφτιαξα άλλα ...
από σύρμα και ξύλο...
γιατί βαθειά μέσα μου το γνωρίζω...
ότι η ζωή χωρίς την αμαρτία ακόμα και αν ήμασταν στον παράδεισο ότι θα ήταν ανιαρή...
γιατί εγώ είμαι παιδί της φωτιάς ...
φωτιά μου υπόσχεται και η ανάμνηση που με καλεί...
στον καρπό να υποκύψω...

Την καληνύχτα μου
και
τα φιλιά μου

Άτη Σολέρτη είπε...

Άδερφάκι καλό, καλά τα λές. Ξέρω... ξέρω! Εξάλλου ο ορισμός της αμαρτίας είναι τόσο υποκειμενικός. Η στιγμή αδυναμίας είναι που εστιάζω. Σ' αυτή την κόκκινη τελεία. Δεν με νοιάζουν τα χρώματα. Η τελεία παραμένει τελεία, ανεξαρτήτως αιμάτινης ή τέφρινης απόχρωσης. Φιλιά Άντζυ μου! Milles merci!

Αγαπημένη μου Βάσω, χαίρομαι για όσα μου λες κάθε φορά. Ευχαριστώ από καρδιάς! Σχετικά είναι όλα. Η ζωή χωρίς την αμαρτία, θα ήταν ανιαρή. Η ζωή χρωματισμένη απ' αυτή, τι καταντά; Σίγουρα πάμε πιο πέρα... Η φωτιά κρατά τη γνώση μέσα της. Κι η ανάμνηση ακόμα μας καλεί...
Καλό απόγευμα! Πολλά φιλιά!

το μουνι και ο μπυρας είπε...

μιλάμε για αμαρτία χωρίς να δίνουμε τον ορισμό της αμαρτίας...επίσης είναι κακό να συγχέουμε την οποιαδήποτε αμαρτία που ορίζεται απ' το κάθε ηθικό κατεστημένο και το κάθε σύστημα αξιών, με το προπατορικό αμάρτημα το οποίο ήταν η γνώση του θανάτου.η ζωή έγινε δύσκολη όταν ο άνθρωπος αντιλήφθηκε τον θάνατο.αν, τώρα, όσοι μιλάνε για αμαρτίες και κόκκινα μήλα και είναι τόσο συνεπαρμένοι απ' αυτή την ιστορία έχουν συμφιλιωθεί με τον θάνατο, θα ήταν κάτι ενδιαφέρον.χαίρομαι πάντως που η άτη δεν είναι ούτε με την αμαρτία, ούτε με την άγνοια...

Άτη Σολέρτη είπε...

Βασίλη, χαίρομαι που πέρασες! Εγώ θα πω απλά, πως εμείς οι άνθρωποι φύσει και θέσει δεν μπορούμε να ορίσουμε την έννοια της αμαρτίας. Είτε πρόκειται για κάτι αντίθετο στο "ηθικό" κατεστημένο, είτε για κάτι που σχετίζεται με το προπατορικό αμάρτημα κι ότι αυτό συνεπάγεται σαν δίδαγμα ζωής. Εγώ κοιτάζω απλά ίδια τελεία, σφραγίζοντας τα χείλη με τη γεύση του καρπού, κι ότι αυτός περιέχει.
Βασίλη ευχαριστώ για την επίσκεψη! Καλό απόγευμα!

Νimertis είπε...

ελεγεία του σώματος που δεν είναι μονάχα σάρκα... μεταμορφισμός ανελέητος, χωροχρονική βουτιά στο άπειρο της ίδιας της ύπαρξης που, χωρίς την 'αμαρτία' δεν μπορεί να βιώσει το... νημερτές, το αληθές... για μια ακόμη φορά προσκυνώ στο ιερό σου...

Άτη Σολέρτη είπε...

Αγαπημένε φίλε νημερτή, τι πιο αμαρτωλό από μια βουτιά στην ίδια μας την ύπαρξη, στην εξερεύνηση του βάθους που κρύβει στο άπειρο χωροχρονικό διάστημα του σύμπαντος; Το αληθές, το νημερτές, αφήνει τη σφραγίδα του σ' εκείνες τις ψυχές που τόλμησαν και βούτηξαν. Και είδαν!
Για μια ακόμη φορά, ευχαριστώ από καρδιάς για την τιμητική σου παρουσία στο ταπεινό μου σπίτι.
Καλό σου βράδυ στοχαστή!