7.2.10

ΟΙ ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΙ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ


Γιατί ο κλόουν σταμάτησε να κλαίει;

Δε ξέρει πως το κλάμα του, δίνει στο βασιλιά χαρά;

Πείτε του να κλαίει!

Ο βασιλιάς θα πάψει να γελά.

Γιατί ο κλόουν σταμάτησε να τρέχει;

Να κάνει γκάφες;

Να πέφτει;

Να πηδά;

Γιατί σταμάτησε μελωδικά με το βιολί να παίζει;

Ο βασιλιάς θα οργιστεί ξανά.

Πείτε του με το βιολί να παίζει...

μην οργιστεί ξανά ο βασιλιάς.

Γιατί ο κλόουν έξαφνα γελά;

Γιατί μας κοροϊδεύει;

Τι λέει;

Τι λέει ο βασιλιάς;

Γιατί ο κλόουν παύει να γελά;

Κι ο βασιλιάς;

Χορεύει!

Μα...

Μα το βιολί μόνο του παίζει...

γιατί...

ο κλόουν έπαψε ν' αναπνέει.


Πίνακας: “The Poet and the King” by Howard Pyle

12 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

ΓΕΛΑ ΠΑΛΙΑΤΣΕ!..

"Καλησπέρα θεατές μου,

υποκλίνομαι...

κι ας άργησα...

ήρθα κι απόψε

στο θεατράκι μας

με χέρια ματωμένα


Τελικά θα σας πω...

Στους δρόμους που βρέθηκα

κι είδα τον έρωτα

να οργιάζει με τη νύχτα μου,

δολοφόνησα την ψυχή μου


Γελάτε; Γελάστε!

Είμαι εδώ για να γελάσετε!..."


"Γέλα παλιάτσε
Γέλα
και κλάψε ύστερα
Μπορείς
και να πεθάνεις
αν το θέλεις
Πέθανε!
Εμείς
κουρδιστήκαμε
και γελάμε συνέχεια
Πέθανε παλιάτσε!...
Σε παρακαλώ...πέθανε!...
Να δακρύσουμε
απ' τα γέλια...

Θα σκουπίσω
τον πόνο σου
στον τοίχο μου
Σ' αυτόν
που με χωρίζει
απ' την πανσέληνο
Κι εκεί,
μετά από χρόνια...
θα κλάψω κι εγώ
για ΄σένα παλιάτσε..."


"Δε θα μπορέσεις

να δεις τον πόνο μου

φοράω τη μάσκα με το χαμόγελο -

ένα ευρώ, απ' το Μοναστηράκι

Δε βλέπεις που χορεύω...

...γελώ και χαίρομαι

Γιατί, εγώ

έχω από καιρό πεθάνει

μέρα καρναβαλιού

υποκύπτοντας στο φόβο μου..."


"Μη με τρομάζεις παλιάτσε!...

Πέθανε ξανά!..."


"Με τυφλώνει ο προβολέας

Χαμηλώστε το φως

ή,

καλύτερα, ανάψτε όλα τα φώτα!...

Να ξεριζώσω τη σκιά μου...

Να πεθάνω για σας...

Υποκλίνομαι...

Καλό βράδυ θεατές μου

Μέρα καρναβαλιού που είναι...

Χορέψτε,

πεθαίνω εγώ!..."


Αγαπημένη μου πολύ, Ποιήτρια-!-
σου φέρνω εδώ τον "παλιάτσο μου"...

Με όλη μου τη αγάπη
σε φιλώ!!!

Άτη Σολέρτη είπε...

Τώρα μετά απ' αυτό εγώ τι να πω? Είσαι μεγάλη ποιήτρια Ευαγγελία μου! Μέντορας! Υποκλίνομαι στον παλιάτσο σου με δέος, εγώ ταπεινός αδερφός του κόσμου της "μάσκας". Κι αφήνω ένα χαμόγελο κάτω απ'τη δική μου μάσκα να σχηματιστεί...
Πολλά πολλά φιλιά! Ευχαριστώ θερμά για την παράσταση στο θεατράκι μου! Είσαι ιερή παρουσία!

Μαρια Νικολαου είπε...

Κάποτε -χρόνια πριν- μ' άρεσαν οι κλόουν.
Υστερα τους μίσησα.
Τους φοβάμαι. Δεν εχει σημασια το γιατι.
Ποτε βεβαια δεν φοβαμαι να τους "λατρεύω" μέσα σε λεξεις οπως οι δικες σου

Άτη Σολέρτη είπε...

Μαρία, να μη φοβάσαι τους αυθεντικούς. Ξέρω πως είναι δύσκολο να ξεχωρίζεις πίσω από μάσκες. Αγάπη, φόβος, μίσος... Το ανελέητο παιχνίδι του φαύλου κύκλου της ζωής.
Και το γιατί, θα μένει αναπάντητο.
Ευχαριστώ που περνάς και με τιμάς! Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, απο καρδιάς!
Πολλά φιλιά!

Νimertis είπε...

είχα καιρό να απολαύσω τη γραφή σου Άτη όμως σήμερα αποζημιώθηκα... τούτος ο παλιάτσος σου, τούτος ο γελωτοποιός ήταν που με συγκίνησε βαθιά... εδώ είμαι και σε διαβάζω... πάντα με το ίδιο ρίγος... την καλησπέρα μου...

Αφροδίτη Κ. είπε...

τώρα τι να πω ;
ότι με συγκίνησες βαθιά;
θα είναι πολύ λίγο ...
ένιωσα σαν παιδί διαβάζοντας σε
γεμάτο μ΄απλά και ατόφια συναισθήματα
που στα θαύματα πιστεύει ...
μισησα τον χαρούμενο βασιλια
κι αγάπησα τον κλοουν...
τόσο τον αγάπησα που θα θελα με ένα θαύμα να τον αναστήσω ...

καληνύχτα αγαπημένη μου Άτη

Vaso Mprataki είπε...

Αγαπημένη μου Άτη
πριν από ένα χρόνο είχα διαβάσει τον παλιάτσο της Ευαγγελίας Πατεράκη και πραγματικά με είχε συγκινήσει όσο λίγα ποιήματα...
Τηνίδια συγκίνηση ειλικρινά νιώθω τώρα διαβάζοντας και το δικό σου ποίημα!!!
Επέτρεψε μου στην αγκαλιά σου να αποθέσω και τον δικό μου παλιάτσο παρόλο που θεωρώ ότι απέχει σε αξία που τους δικούς σας...
΄
Ο ΠΑΛΙΑΤΣΟΣ

Εγώ ο μικρός παλιάτσος,
όπως όλοι οι παλιάτσοι,
στο δικό σας καρναβάλι,
στο πρόσωπο μου φόρεσα,
την μάσκα που θα μάγευε,
τα αδηφάγα μάτια σας...

Με χρώματα την έβαψα,
που θα άρεσε στην αφεντιά σας,
χαμόγελα της φόρεσα,
μην τυχόν και δείτε,
τα δάκρυα της καρδιάς μου....

Μα μάθε,
εσύ θλιβερό ανθρωπάκι,
παλιάτσε που δεν το ξέρεις,
ότι τα πιο όμορφα χρώματα,
τα χρώματα της καρδιάς μου,
ότι τα κράτησα μακριά,
του κούφιου έρωτα σου...

Μαύρα για να ταίσω
τα πουλιά της νύχτας,
όταν με άστρα θα καρφώσω,
τους χτύπους της καρδιάς μου,
στα δικά μου ουράνια...

Το κόκκινο της φωτιάς,
για να βάψω με αίμα,
τα δικά μου τόξα,
όταν θα βγω για κυνήγι,
στα δικά μου δάση του έρωτα...

Και το άσπρο των κύκνων,
για να ζωγραφίσω και πάλι τα φτερά,
στη ράχη των δικών μου αγγέλων,
των έκπτωτων αγγέλων μου...

Πολλά φιλιά!

Άτη Σολέρτη είπε...

Καλέ μου φίλε nimerti, πάντα με συγκινείς με τα λόγια σου! Ευχαριστώ από καρδιάς που είσαι εδώ! Δεν φτάνει... ξέρω! Τα σέβη μου!

Αγαπημένη φίλη μου acer_v, μ' αυτά τα ίδια μάτια κι εγώ, εκείνα του παιδιού που κρύβω μέσα μου, αντίκρυσα το πανηγύρι των ψυχών τριγύρω... μες στο παζάρι της φρικαλέας υποκρισίας και κίνησα την πένα στο χαρτί. Εδώ... εγώ δεν έχω τι να πω... Ευχαριστώ τόσο πολύ που είσαι εδώ και με τιμάς με λόγια ψυχής! Αμοιβαία τα αισθήματα! Πολλά φιλιά!

Αγαπητή μου Βάσω, αναρωτιέμαι... πόσα χρώματα χωράνε σε μια μάσκα; Όλοι οι "παλιάτσοι" μας ένα χωράνε στη δική τους, μα όλοι οι καρναβαλιστές τριγύρω... αυτό το ένα, δεν έμαθαν ποτέ να ξεχωρίζουν!
Με συγκίνησε η παρουσία σου σήμερα! Ένα ευχαριστώ δεν φτάνει...
Πολλά φιλιά φίλη μου! Εκτιμώ κάθε επίσκεψη!

Υ.Γ. Όταν μιλάμε για αλήθειες ψυχής Βάσω, ούτε λόγος για αξίες!Ποτέ!Καλό απόγευμα καλή μου!

Αγγελική Κορρέ είπε...

Ο θάνατος είναι σαν το μεσαίο πεντάλ στο πιάνο, ma soeur. Πατώντας το καταπνίγεις τη μελωδία. Είτε ο ήχος είναι εύθυμος, είτε μελαγχολικός, είτε η ζωή ήταν στο δεξί είτε στο αριστερό πεντάλ, όλα σωπαίνουν με μία κίνηση.

Όποια μουσική κι αν προσπαθήσει να ακουστεί μετά τον θάνατο φαντάζει σαν την ανάσα του διαβόλου ή τον επίμονο χτύπο της καρδιάς μίας ανάπηρης μνήμης.. υποφέρεις και μόνο στο άκουσμά της.

Γι' αυτό ας σπάσει κάποιος εκείνο το βιολί που έχει το θράσος να θρυμματίζει τη σιγή μας.. εκτός κι αν ο γελωτοποιός υπακούει στο φριχτό καθήκον του ακόμη και νεκρός.

Un baiser pour toi :)

Άτη Σολέρτη είπε...

Τι ωραία που τα λες ρε αδερφάκι!
"Όποια μουσική κι αν προσπαθήσει να ακουστεί μετά τον θάνατο... η ανάσα του διαβόλου, η καρδιά μιας ανάπηρης μνήμης..."
Λίγοι μπορούν να σπάσουν το βιολί που θρυμματίζει τη σιγή μας, γιατί λίγοι το ακούνε. Όσο για τον γελωτοποιό(που ποτέ δεν πέθανε), δεν ξέρω αν υπάκουσε ποτέ του. Τα φαινόμενα πάντα έμοιαζαν να απατούν!
Ένα φιλί και για σένα αδελφή ψυχή! Ευχαριστώ από καρδιάς για όσα κομμάτια μας χαρίζεις!!! Bonne nuit...

SUN W KNIGHT είπε...

Άτη,
είναι εύθραυστος ο ρόλος των ζογκλέρ...

Άτη Σολέρτη είπε...

Sun,
ακόμα πιο εύθραυστος στην καθημερινή παράσταση της ζωής.
Να είσαι καλά! Ευχαριστώ που περνάς!