20.1.10

ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ


Κάποιος πεινάει απόψε. Κάποιος ζητάει να φάει.

Κι είναι αφέγγαρη η νυχτιά. Και μας μετράει…

Κοίτα τα μάτια του ξυπόλητου παιδιού!

Δεν ξεχωρίζουν.

Μας υπνωτίζουν.

Βαριά σαν πέπλο…

Πέφτουν επάνω μας και μας ραπίζουν.

Κοίτα τα χέρια του ξυπόλητου παιδιού!

Σ’ εμάς απλώνουν.

Εμάς γαντζώνουν.

Και μας κυκλώνουν…

Βάζουν κουλούρια στις παλάμες τους. Μηδενικά.

Και τα πουλούν…

Με τι καρδιά;

Κι είναι ανάπηρη η νυχτιά.

Βαριά σαν πέπλο.

Πέφτει τσιμέντο.

Κι είναι ατάραχος ο δρόμος. Εδώ μένω!


Κάποιος διψάει απόψε. Κάποιος ζητάει να πιεί.

Κρασί ν’ αναστενάξει. Ποτέ δεν θα ξεχάσει.

Κι είναι ανέρωτη η νυχτιά. Και μας μεθάει.

Μας παρατάει όπου βρει.

Μας ξεπουλάει.

Κοίτα το στόμα του ξυπόλητου παιδιού!

Δεν θα μιλήσει. Θα συνεχίσει…

Στο ρόλο του περιστροφή θα γίνει.

Θα γεμίσει.

Θα ζαλιστεί κι ο ουρανός και κεραυνό θα ρίξει.


Κάποιος ξερνάει απόψε.

Ό,τι έφαγε κερνάει.

Κι είναι μαγείρισσα η νυχτιά.

Και μας χαλάει.

Κοίτα το σώμα του ξυπόλητου παιδιού!

Έχει πληγιάσει.

Και μας χαράσσει…

Καρφιά από λόγια.

Δικά μας λόγια!

Μας πειράζει;

Κι είναι αμίλητη η νυχτιά. Σέρνει τα χρόνια.


Κοίτα τα πόδια του ξυπόλητου παιδιού!

Τη γη θερίζουν.

Τρακτέρ τα νύχια του.

Ίχνη σαπίζουν.

Ακολουθώντας μας, μας γονατίζουν.

Φοράει γόβες κι η νυχτιά… και τις μοστράρει.

Το λούστρο αφήνει να ξεφτίσει… από τα χέρια ενός παιδιού που της γυαλίζει όλα τ’ αστέρια της… και μας πατάει.

Σα να μας θάβει.


Κοίτα την όψη του ξυπόλητου παιδιού!

Κοίτα τη!

Κρύβεται…

Στου χρόνου τα σοκάκια.

Με αίμα νίβεται.

Κοίτα πως ντύνεται!

Αντί για κούκλα… το κουφάρι του αδελφού, στερνού γονιού αγκαλιάζει…

Κι ύστερα πνίγεται.

Ξάφνου αλαλιάζει.

Του αλλάζει ρούχα, το χτενίζει, του μιλάει…

Ψεύτικα λόγια του κεντά στ’ αυτιά και το φιλάει.

Τρέχουν σταγόνες βροχερές… Μα δε δακρύζει.

Ξορκίζει επανάληψη.

Μας αντικρίζει.

Κι είναι αόμματη η νυχτιά. Κι είναι η απόσταση…

Εκεί ψηλά κυνηγητό!

Ψάχνω την όραση!


Κοίτα την όψη του ξυπόλητου παιδιού!

Κοίτα τα μάτια!

Βαθιά λακκάκια αντανακλά στα ίδια μάτια.

Τ’ αγκάθια στρώνει καταγής κι αιμορραγεί….

Ξένα σημάδια.

Κοίτα την όψη του ξυπόλητου παιδιού!

Κοίτα τη σκέψη του!

Κοίτα τη θέση του!

Παραμονεύει!

Κι είναι αδιέξοδη η νυχτιά.

Τρέμει τη λέξη.

Σαν το ξυπόλητο παιδί θα την πλανέψει…

Τις γόβες της θ’ απαρνηθεί… και θα χορέψει!

Ώσπου να πέσει καταγής.

Ώσπου να πέσει!


Πίνακας: "The blind beggar" by Jules Bastien Lepage

20 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Πεινούν!
Τους είδα
Πονούν!
Τους ένιωσα
Ντρέπονται!
Τους έζησα
Είναι οι Ξένοι
Οι "αλήτες"
με το βιολί στο χέρι
με το ακορντεόν
με τα όνειρα...

Φίλη μου Όμορφη,
μου άγγιξες ευαίσθητες χορδές
Χρόνια έζησα μαζί τους
και άκουσα το κλάμα τους...

Καλό Ξημέρωμα
με τα φιλιά μου ζεστά!..

kioy είπε...

Υπέροχο και πολύ βαθύ αγαπημένη.

Μ' άρεσε σαν εικόνα,
που ορίζεις το ξυπόλυτο παιδί σαν κάτι ξένο.
Παράλληλα μια πορεία τόσο φυσική, τόσο δική μας.
Και αυτό ποτίζει αυτοκριτική μεγάλη.
Δεν ξέρω, αυτοκριτική για το αν αφήσαμε το ξυπόλυτο παιδί μόνο.
Δεν ξέρω για το αν, δεν είμαστε ξυπόλητα παιδιά.
Ή μήπως για αυτό που είμαστε εμείς, για αυτό που είναι το ξυπόλητο παιδί, και τα διακριτά που μας χωρίζουν. Τους ασύμπτωτους κόσμους!

Καλό ξημέρωμα,
με ξυπόλητες νύχτες
να ματώνουν στην κόγχη των άστρων...

Άτη Σολέρτη είπε...

Ευαγγελία, ρίζωσαν μέσα μου, κληρονομιά απ' τη μοίρα. Κι εγώ τους είδα και τους ένιωσα. Όμως εκείνη τη φορά δεν κοίταξα! Κι έπεσε πάνω μου η ΝΥΧΤΑ! Φόρος τιμής λοιπόν!
Σ' ευχαριστώ για τη φιλία! Σημαίνει πολλά! Καλή σου νύχτα ποιήτρια! Με συγκινείς...

kioy, η εικόνα ζωντανεύει. Δεν ορίζω το ξυπόλητο παιδί ξένο. Κάποιος μιλάει απόψε. Κάτι θέλει να πει... Το λέω εγώ σε μένα που γίνομαι ξένη εγώ με μένα. Τόσο ξένη που με μισώ όπως μισώ κι αυτούς! Αυτούς που ορίζουν τον ξένο. Αυτούς που αρνούνται να δουν πως το παιδί είναι ξυπόλητο. Γι' αυτούς είναι ντυμένο. Έτσι πείθουν και άλλους, και γίνονται όλοι ξένοι μεταξύ τους. Το πιο τραγικό είναι πως πρώτα γίνονται ξένοι με τους εαυτούς τους. Και δεν το βλέπουν! Κοίτα! Κοίτα τα μάτια του ξυπόλητου εαυτού. Εμάς στοχεύουν! Μας υποπτεύονται. Μας καταστρέφουν!
Οι ασύμπτωτοι κόσμοι; Μια φαινομενικότητα, η θεωρία των βολεμένων. Κι ύστερα... η έλευση της θείας βασιλείας! Μα το ξυπόλητο παιδί θα την πλανέψει! Πως περιμένω να τη δώ 'κει πάνω να χορεύει! Ώσπου να πέσει καταγής! Ώσπου να πέσει!

Καλό ξημέρωμα! Ανώδυνο κι ειρηνικό!
Ευχαριστώ καλέ μου φίλε! Να είσαι καλά!

Μαρια Νικολαου είπε...

Συγκλονίζουν οι λέξεις, κι ακομη πιο πολυ οι καταστασεις.
"Σαν το ξυπόλητο παιδί"...

Την αγάπη μου πάντα
και το σεβασμό μου στις λεξεις σου
Να σαι καλα
Να γραφεις

Άτη Σολέρτη είπε...

Μαρία, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και την παρουσία σου εδώ!
Το εκτιμώ πολύ! Αμοιβαία τα αισθήματα.
Να είσαι καλά! Καλή σου μέρα!

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικά νοήματα ξεπηδούν μέσα από τουτες τις ποιητικές στιγμές σου!

Διαβάζω και εντοπίζω ακόμη στους ανθρώπους ευαισθησία, από αυτήν που τον κόσμο αν δεν σώσει, σίγουρα θα τον αλλάξει προς το καλύτερο.

Πολύ όμορφο!

Καλησπέρα με φιλιά

Νimertis είπε...

ναι, το ήθελα αυτό, το χρειαζόμουν τούτο το ξέσκισμα... δεν πάει αλλιώς, δεν αντέχεται άλλο, τα μάτια να κλείνουν, οι κοιλιές να πρήζονται και ο χρόνος να ραπίζει δικαίους και αδίκους με αυτή την φασιστική του... ισοπέδωση... έχει πρόσωπο ο χρόνος, έχει πρόσωπο η αθλιότητα, το κενό, έχει πρόσωπο η ανάγκη, έχει μεγαλείο η ποίησή σου Ατη... με συγκλόνισες και στο χρωστώ...

Άτη Σολέρτη είπε...

Tonia, ευχαριστώ από καρδιάς για το βλέμμα σου εδώ και για τα καλά σου λόγια! Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να αλλάξει ο κόσμος. Τα βλέπω όλα να πηγαίνουν προς το χειρότερο. Η ευαισθησία στις μέρες μας αποτελεί ένδειξη αδυναμίας και αν εντοπιστεί,χάνουμε!
Να είσαι καλά! Καληνύχτα! Φιλιά!

nimerti, όλα έχουν πρόσωπο. Το ίδιο το πρόσωπο, ο άνθρωπος, η εικόνα, η κατάσταση, το συναίσθημα, η σκέψη, η λέξη, ο ήχος. Σα σφαίρα σφηνώνεται στις καρδιές όσων έχουν μάθει να ξεχωρίζουν πίσω απ' τις μάσκες.
Δεν έχω λόγια αγαπητέ μου φίλε για όσα μου λες κάθε φορά! Ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου για τον έπαινο και την παρουσία σου εδώ! Το εκτιμώ! Καληνύχτα!

Lilly M. είπε...

Αγαπημένη η προσευχή σου..

κάποιος πεινάει θεέ μου, δώστου ψωμί
κάποιος διψάει θεέ μου, δώστου να πιει...

Ευλογημένοι οι ξένοι που πεθαίνουνε στα πεζοδρόμια μας.

Άτη Σολέρτη είπε...

Lilly, ευχαριστώ που συμμετείχες σ' αυτή την προσευχή! Να είσαι καλά! Εκτιμώ την παρουσία σου εδώ! Καλό βράδυ!

Vaso Mprataki είπε...

Αγαπημένη μου Άτη
αυτό το ποίημα σου επέτρεψε μου να το λατρέψω ...γιατί με συγκλόνησε !!!
Σε μια περίοδο που μέσα μου ψάχνω την απάντηση, αν αξίζει να γράφουμε ...και για ποιούς αξίζει να γράφουμε ...ήρθε αυτό το ποίημα σαν μια σπίθα στο τούνελ του μυαλού μου ,την απάντηση να μου δώσει...
Ναι για αυτούς αξίζει ποιήτρια μου να γράφουμε ...τους κατατρεγμένους όλους του κόσμου...μήπως και ανατείλει τέλως πάντων εκείνη η ημέρα που θα πάψουν να υπάρχουν στους δρόμους ξυπόλυτα και πεινασμένα παιδιά...
Ναι τότε αξίζει να πιστέψουμε ότι ζούμε σε κοινωνίες ανθρώπων γιατί πολύ φοβάμαι ότι οι κοινωνίες μας πάψαν να είναι κοινωνίες ανθρώπων παρά μονάχα κοινωνίες ζώων και μάλιστα άγριων ζώων...

Μια μεγάλη αγκαλιά!
Καλή σου νύχτα!

magdalini36 είπε...

"Δεν ξεχωρίζουν
Μας υπνωτίζουν"

"τα χέρια"..."απλώνουν, γαντζώνουν, κυκλώνουν"

Μαγευτικό και λυρικό κι ας είναι τόσο άγριες οι εικόνες του, σαν μαγνήτης λειτουργούν...απαραίτητος είναι αυτός ο σπαραγμός, να τον αφουγκραστούμε, να τον νιώσουμε σαν να είναι δικός μας,
μήπως και μιά καλύτερη μέρα ορίσει...
Κι εγώ θα σου πω: να γράφεις, να γράφεις...

Πολλά φιλιά ποιήτρια του σκοταδιού ή...μάλλον της ανθρωπιάς:))

Άτη Σολέρτη είπε...

Αγαπητή μου Βάσω, ευχαριστώ από καρδιάς γι' αυτή σου την προσέγγιση.
Δεν ξέρω αν σου δίνεται απάντηση μέσα απ' αυτό, δεν ξέρω γιατί αξίζει να γράφουμε, δεν ξέρω...
Αυτό που με θλίβει βαθιά είναι η βολεμένη μάζα. Τα ψεύτικα χαμόγελα, τα όμοια πρόσωπα παντού, τα ίδια λόγια από συνήθεια να προφέρουν. Κινούμενη η θανατηφόρα εξουσία της πλατινέ μπουρζουαζίας, συνηθισμένη να ισοπεδώνει συνειδήσεις ξυπόλητες και μη. Και στη γωνιά να προσπερνά ότι με την εικόνα του, δεν της ταιριάζει στο προφίλ. Εκείνο που φωνάζει επίμονα "Βοήθεια".
Δεν πρέπει να ξεχνάμε τι συναντά το βλέμμα μας. Αυτό ξέρω. Αυτό λέω.
Φίλη μου, ποιήτρια, εκτιμώ πάντα το πέρασμα! Καλησπέρα!

Άτη Σολέρτη είπε...

Φωτεινούλα αγαπημένη, χαίρομαι πολύ για την επίσκεψη! Ήθελα να το πω όλο αυτό γιατί το συναντώ και με λυπεί πολύ! Αισθάνομαι ότι η γραφή δεν φτάνει για να αγγίξω το παιδί που με κοιτάζει μ' αυτό το βλέμμα, το ίδιο βλέμμα. Ακόμα κι αν απλώσω τα χέρια, οι γρατσουνιές του δεν θα φτάνουν!
Χρειάζεται αγώνας... από μέσα μας πρώτα. Και το βλέμμα θέλει εκπαίδευση.
Ευχαριστώ για τα λόγια σου φίλη μου! Εκτιμώ βαθύτατα τα όσα μου λες κάθε φορά! Μεγάλος έπαινος! Πολλά πολλά φιλάκια!

Αφροδίτη Κ. είπε...

μαχαιρώνεις τον εφησυχασμό μου… στήνεις στον τοίχο της συγκαταβάσεις μου … ξυπνάς το πρωταρχικό κύτταρο της ύπαρξης, αυτό που με λόγια λέγεται συνύπαρξη … δεν θέλω να προσπεράσω … να μείνω θέλω … παρούσα!
φιλώ τα «δάχτυλα» σου …!

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Φλεβάρης, λένε,

κι εύχομαι νάναι καλός!!!

Τα φιλιά μου!

Άτη Σολέρτη είπε...

Καλή μου φίλη acer_v, όλα τα είπε εκείνη η στιγμή με ένα βλέμμα. Σε μια τυφλή προσπάθεια να συνυπάρξω, ξεδιπλώθηκε ο μίτος της ενοχικής μου παρουσίας. Δεν ξέρω αν φτάνει ένα "συγγνώμη". Είναι που θέλει να βγει από μέσα μου...
Για όσα μου λες, το ευχαριστώ θα είναι λίγο... Τα εκτιμώ βαθύτατα να ξέρεις αγαπητή μου!


Ευαγγελία αγαπημένη φίλη μου, καλό μήνα εύχομαι! Ελπίζω να είναι! Σε φιλώ πολύ πολύ!

Madame de la Luna είπε...

Έγραψες τόσο από καρδιάς, πικρές αλήθειες που επιμένουν κάποιοι να ξεχνούν..

Φιλί.

Άτη Σολέρτη είπε...

Madame de la luna,
προσπάθησα να βγάλω από μέσα μου ότι με έπνιξε σε ένα βλέμμα που αντίκρυσα. Μόνο αν με κατηγορήσω, ίσως... να εξιλεωθώ. Ίσως...
Ευχαριστώ καλή μου που πέρασες! Πολλά φιλιά!

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Αγαπημένη μου,

...λείπεις...

Μέρα Καλή!

Σε φιλώ