2.6.09

Ο ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ

Στων αγγέλων την αυλή… για να ξεφύγω απ’ τους διαβόλους
ψιθύρισα μια προσευχή.
Όχι για να σωθώ.
Για να ξεφύγω.
Κι ύστερα έκοψα σύρριζα τα μαλλιά μου.
Κι ύστερα έβγαλα τα ρούχα μου.
Κι έμεινα γυμνός.
Γυμνός απέναντί τους.
Όχι για να σωθώ.
Για να ξεφύγω.
Λέξη – λέξη φώναξα δυνατά την προσευχή μου.
Κανένας δε με πρόσεξε.
Απλά στο φως… γύρευα ήχο.
Κοντά τους πήγα.
Ξαναφώναξα.
Κανείς και πάλι δε με πρόσεξε.
Το άγγιγμα που έδωσα ποτέ δεν πήρα πίσω.

Στα σατανικά λημέρια… μετά από χρόνια ξαναγύρισα.
Ήμουν γυμνός και κουρεμένος.
Όλοι με πρόσεξαν.
Ο ίδιος!
Εδώ δε χρειαζότανε να ψιθυρίζω λόγια.
Να τα φωνάζω.
Να προσπαθώ ν’ αλλάζω.
Τους έκρυβα τον Ήλιο.
Το άγγιγμά τους έλυνε τους όρκους δίχως ήχο.
Στερέωναν ψεύτικα μαλλιά, ουράς αλόγου, μαύρα
στο στειρωμένο μου κεφάλι…
κι έγλειφαν με τις γλώσσες τους
τις άλικες πληγές της γύμνιας
χωρίς ν’ αλλάζουν σχήμα.
Για να σωθώ;
Θέλησα να ξεφύγω.
Ο ίδιος φόβος παίρνει ρίσκο.
Με δυσκολία βυθίζεται
στο φως που κρύβει εντός του
κι εξαϋλώνεται… για λίγο.
Αποστροφή και συμφορά… δίχως μιλιά.
Φταίει που έμοιαζα με μαύρου άλογου σκιά.

Πίσω και πάλι ξαναπήγα.
Εκεί που κλείνουν τραύματα… στις κάτασπρες αυλές.
Οι Άγγελοι δε φάνηκαν.
Δεν ήταν πουθενά.
Μόνο φωνές ακούγονταν.
Ψιθύριζαν την προσευχή μου.
Τη λέγαν’ δυνατά.
Την έλεγα κι εγώ.
Για να σωθώ.
Δεν ήθελα να φύγω.
Ύστερα όλοι τους μπροστά μου φανερώθηκαν.
Στον ίδιο!
Με πρόσεξαν… και χαμογέλασαν.
Με κοίταξαν καλά - καλά και γέλασαν.
Με θάμπωσαν κι ύστερα πάλι γέλασαν.
Η μέρα της Αποκάλυψης… ιδού!
Στέκει μπροστά.
Φταίει που είχα ξεχάσει να πετάξω από πάνω μου
τα σύμβολα του Σατανά.
Πώς θα σωθώ;
Για να ξεφύγω;!

“Mourning Ritual” by ADMC07.
Mr. Andrew thanks a lot for the amazing pic!
http://admc07.deviantart.com/

26 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Το άγγιγμα που έδωσα
ποτέ δεν το πήρα πίσω...

μένω εδώ...που με αγγίζει πιο πολύ...

Καλησπέρα με φιλί

Laplace είπε...

καλησπερες
πραγματικα υπεροχο

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Επέτρεψε μου...Το άγγιγμα που δίνεις μην περιμένεις ποτέ να το πάρεις πίσω..Δεν είναι αυτός ο λόγος που δίνεται..Είναι και ελπίζω να μην παραβιάζω πληγές ...γιατί σου περισσεύει και το χαρίζεις..Καλό σου μήνα και να είσαι πάντα καλά.

kioy είπε...

Αχ, πόσο μεγάλη διαφορά έχει η παραίτησ, η φυγή και η σωτηρία...

Και πως ενώνονται διακριτικά μέσα στον άλυτο γρίφο του σπαρραχτικού ταξιδιού. Που γράφει νέους χάρτες, χαρακώνοντας την επιφάνεια του κορμιού μας... Την επιφάνεια ως τα μύχια!

Δενελάβας Τάσος είπε...

Γειά σου Άτη ,
πάντα ενδιαφέροντα τα ποιήματα σου και πάντα πολύ όμορφα .

Καληνύχτα εύχομαι .

Άτη Σολέρτη είπε...

Αγαπητή Ευαγγελία, σ’ ευχαριστώ για την επίσκεψη!
Μείνε εκεί που το άγγιγμα σε πιάνει... έστω και χωρίς να το πάρεις πίσω.
Φιλάκια!

Laplace, ευχαριστώ θερμά! Να είσαι καλά!

Carpe diem, σωστά τα λες. Εννοείται πως εδώ επιτρέπεται να λέει ο καθένας ότι θέλει. Δεν ξύνεις καμία πληγή. Μόνο να μη συγχέεις το δίδαγμα της γραφής με το βίωμα. Να είσαι καλά! Καλό μήνα!

Kioy, έτσι είναι. Η παραίτηση ωθεί στη φυγή με πάμπολλους τρόπους… και το ταξίδι κρύβει παγίδες. Στο τέλος φέρει τη λύτρωση θα έλεγα. Η σωτηρία είναι σχετική έννοια. Ευχαριστώ για το πέρασμα! Καλό βράδυ!

Τάσο, εκτιμώ πολύ την γνώμη σου! Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς! Καληνύχτα!

Αφροδίτη Κ. είπε...

και πάλι πίσω ξαναπήγα …
ακόμα κι όταν οι μαύρες πέτρες της φυγής βουνά σήκωναν
πότε ντυμένη με κίτρινα κουρέλια
πότε με κόκκινα φτερά
πισω-γυρνούσα

απόψε όμως θέλω να σωθώ
όχι να ξεφύγω

μίλησες μέσα μου Ατη
μέρα καλή σου

Άτη Σολέρτη είπε...

acer_v, όλοι τη σωτηρία επιζητούμε.
Όμως ξεφεύγουμε συνήθως.
Σ' ευχαριστώ καλή μου! Καλησπέρες!

Prince Of The City είπε...

Πωπω και μόλις το διάβαζα άρχισε να βρέχει!!

Τρελλο εφέ σου λέω!!!!!!

SkinLikeSand είπε...

Ούτως ή άλλως, οι δαίμονες βαδίζουν πίσω μας. Το ζητούμενο δεν είναι η πρόσκαιρη διαφυγή, αλλά η οριστική σωτηρία.

Ανέφικτο, ίσως.


Καλησπέρα και καλό σου μήνα!

Άτη Σολέρτη είπε...

Prince, αυτά είναι! Αν έβρεχε και αίμα, καλύτερο εφέ ε? χαχα!
Ευχαριστώ πολύ! Να είσαι καλά!

irthe_h_pitsa, έτσι ακριβώς είναι! Πραγματικά!
Καλησπερίζω κι εγώ! Ευχαριστώ για την επίσκεψη! Να 'σαι καλα!

Prince Of The City είπε...

Ετσι έτσι χαχαχα

Τα φιλιά μου!

Nymph είπε...

Και 'κει που το έρεβος αγγίζει
τα παραμεθόρια της αβύσσου
είναι η ανυπέρβλητη φυγή που καθορίζει
την ύβρη της επιβίωσης

***

Καλησπέρα Άτη!
"Σκοτεινότατο" το ποίημά σου! Πραγματικά κορυφαίο!

Καλό απόγευμα :D

magdalini36 είπε...

΄Ατη μου μαγεύεις!...και μας αιχμαλωτίζεις στην δίνη των λέξεων,...χωρίς να θέλουμε καθόλου να ξεφύγουμε, ακόμα κι από τους εφιάλτες που ζωντανεύεις...
Υπέροχο κι υποβλητικό όπως πάντα!...
Φιλάκια γλυκό σκοτεινό κορίτσι!:))

Lorelei Am Rhein είπε...

Καραδοκούν οι παγίδες πίσω από τις λέξεις...
Μοιάζει να μη θέλει να ξεφύγει, να μη λαχταρά να σωθεί, αλλά πιότερο στο σκότος να βυθιστεί!
Γλαφυρές εικόνες αποκάλυψης δημιουργεί το ποίημα...
Το απόλαυσα!

Άτη Σολέρτη είπε...

Prince, και τα δικά μου!

Nymph, είναι κι η Άτη που πλανεύει την πορεία…
Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς! Τα λόγια σου τα εκτιμώ βαθύτατα! Καλό βράδυ!

Φωτεινούλα, πάντα με τα λόγια σου με γεμίζεις! Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ!!!
Χμ…. Αυτό το να μη θέλετε να ξεφύγετε απ’ τους εφιάλτες που ζωντανεύω… θα το λάβω σοβαρά υπόψη μου! Μη βρούμε και κανένα μπελά! χαχα!
Σε φιλώ redhair fairy of senses!

Lorelei, μπήκες πραγματικά στο σκηνικό μου! Έτσι πιστεύω λειτουργεί κάθε ύπαρξη βαθιά μοναχική, αδύναμη, τριγυρισμένη από δαιμόνια που στοιχειώνουν τα βήματά της. Ψάχνει το δρόμο… Προσμένει από κάπου να πιαστεί κι ας μην της πάει αυτό το στήριγμα. Στο τέλος ίσως να ξεγελιέται. Το τέλος… ακόμα κανείς δεν το γνωρίζει.
Σ’ ευχαριστώ πολύ αγαπητή μου! Φιλάκια!

SUN W KNIGHT είπε...

Άτη, γνωρίζεις πως όπως πάνω έτσι και κάτω. Κανείς δεν ξεφεύγει από τον εαυτό του.
Κι εγώ είμαι χειρότερος. Εκτός από αμαρτωλός είμαι και ψεύτικος...

Άτη Σολέρτη είπε...

Sun, ουσιαστικά εμείς είμαστε τα δαιμόνια που μας στοιχειώνουμε. Εκφάνσεις της πολύπλευρης σκέψης μας. Σχηματοποιημένης και περίοπτης. Αμαρτωλοί είμαστε όλοι μας. Χειρότερος εσύ ή ψευτικος, δεν ξέρω. Θα πω απλά πως είσαι πάνω απ' όλα ειλικρινής. Κι αυτό είναι καλύτερο κι αληθινό. Καληνύχτα!

Αγγελική Κορρέ είπε...

Merci, poète! Au seuil de mes lares pieux,
Comme un hôte divin, tu viens et te dévoiles ;
Et l'auréole d'or de tes vers radieux
Brille autour de mon nom comme un cercle d'étoiles.


Ουγκό- "A un poète aveugle" - απόσπασμα

Υ.Γ.
Δε ξέρω αν φάνηκε απ' το απόσπασμα που διάλεξα να σου αφιερώσω, αλλά το λάτρεψα αυτό το ποίημα..

Άτη Σολέρτη είπε...

Το συγκεκριμένο απόσπασμα το λατρεύω! Και ιδιαίτερα την αφίερωση. Στην Άτη της πλάνης που τυφλώνει. Πόσο με αφήνεις άφωνη κάθε φορά! Ιερά τα λόγια σου! Milles merci ma cherie!!!

XRISTINA G.V. είπε...

Μια καλημέρα και ένα ωραίο Σ/Κ εύχομαι..Η ανάρτηση υπέροχη όπως όλες, σε παρακολουθώ αν και σιωπηρά..
Να είσαι πάντα καλά!!
Φιλιά
Χριστίνα

Άτη Σολέρτη είπε...

Χριστινάκι, το εκτιμώ βαθύτατα! Ευχαριστώ πάρα πολύ! Να 'σαι καλά!Καλό Σ/Κ! Φιλάκια!

Antoine είπε...

Η ψυχή βρίσκει ηδονή στην αμαρτία. Και η λύτρωση που αναζητά δεν έρχεται, αν δεν αφεθεί ο μανδύας της...

Άτη Σολέρτη είπε...

Antoine, σχετική έννοια η αμαρτία. Θα έλεγα πως η ηδονή πηγάζει από αυτή. Η λύτρωση που αναζητά καμιά φορά δεν έρχεται ακόμα κι αν ο μανδύας έχει αφεθεί...
Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη! Να είσαι καλά, αγαπητέ!

kl24-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΥΣΜΠΟΥΚΕΑΣ είπε...

Όμορφο ποίημα...περιγραφή της εξώθησης σε δύο ακραίες καταστάσεις της ύπαρξης αναζητώντας ωστόσο έλεος και στις δύο περιπτώσεις...με τελική καταφυγή τη σιγουριά του "εαυτού" μας..

Καλημέρα

Άτη Σολέρτη είπε...

Έτσι είναι Κωνσταντίνε. Ουσιαστικά εμείς εμπεριέχουμε τη λύτρωση και τη σωτηρία. Εφόσον ακόμα και η ανώτερη δύναμη που μας εξαρτά, ορίζεται μέσα από εμάς, ο εαυτός μας μας ορίζει στην ουσία.
Σ' ευχαριστώ! Καλησπέρα!