26.3.09

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

«Παιδί μου!» φώναξε η μάνα μου
κι εγώ έστεκα εκεί.
Στη μέση του προαυλίου, με χέρια διπλωμένα αναρωτιόμουν…
Τι, δε ξέρω.
Σταμάτησαν οι σκέψεις ξέρω να χορεύουν σταμάτησαν
οι σκέψεις παλεύουν σταματημένες ξέρω…
Σε ροζ φόντο.
Μένω.

«Παιδί μου!» φώναξε η μάνα μου
κι εγώ έστεκα εκεί.
Να τρέχω μέσα στην αυλή ενός νεκροταφείου…
Με πόδια αλύγιστα, σταματημένος…
Γιατί, δε ξέρω.
Σταμάτησαν οι τύψεις να υφαίνουν ξέρω τύψεις να υφαίνουν
οι τύψεις χορεύουν σταματημένες ξέρω…
Σε ροζ φόντο.
Μένω.

«Παιδί μου!» φώναξε η μάνα μου
Κι εγώ έστεκα εκεί.
Ξέρω. Σταματημένος τυλιγμένος σε ίλιγγο μπλεγμένος
σε μπαλόνια τυλιγμένος ξέρω μπλεγμένος σε ίλιγγο.
Μένω.
Σε ροζ φόντο.
Φεύγω;

«Παιδί μου!» φώναξε η μάνα μου
κι εγώ έστεκα εκεί.
Ξέρω.
Τα παιδιά παίζουν στο σχολείο, στην αυλή του ιλίγγου,
προαύλιο νεκροταφείου.
Μπαλόνια οι καμπάνες και ροζ εσπερινοί υφαίνουν τύψεις
χορεύουν…
Γιατί, δε ξέρω.

«Παιδί μου!» φώναξε η μάνα μου
κι εγώ έστεκα εκεί.
Ξέρω.
Μένω.
Το φόντο είχε γίνει μαύρο.
Φεύγω.

Πίνακας: "The dead Mother" by Edvard Munch

10 σχόλια:

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Αχ..τόσο θλιμμένο που είναι αυτό το κείμενο!Φεύγεις..Εκεί που πας έχει μπαλόνια;

Άτη Σολέρτη είπε...

Carpe diem, σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη!
Εκεί που πάμε έχει αέρα...
Καλημέρα!

Antoine είπε...

Θλίψη και μια μικρή δόση υστερίας. Και το μικρό κορίτσι του Munch ωρύεται μπροστά από τη νεκρή μητέρα της.

Άτη Σολέρτη είπε...

Antoine, σ' ευχαριστώ για το πέρασμά σου!
Τα έχουμε πει για τον Munch..., αποτελεί λατρεία!
Καλημέρα!

magdalini36 είπε...

..."κι εγώ έστεκα εκεί"..."τυλιγμένος σε ίλιγγο"...
..."ξέρω...μένω"..."Φεύγω..."
...πολύ βαθύ κι υποβλητικό ΄Ατη μου,...as allways...
Γιά την ακρίβεια πρέπει να το διαβάσω 5-6 φορές ακόμα...
...αλλά με συνεπαίρνει σε ονειρικούς (κι εφιαλτικούς) στοχασμούς...
κι αυτό είναι το αγαπημένο μου μοτίβο...χα,χα...

Φιλάκια πολλά σοφό κορίτσι!:))))

Άτη Σολέρτη είπε...

Σ'ευχαριστώ Φωτεινούλα!!!
Ονειρικοί κι εφιαλτικοί στοχασμοί...
Το σκηνικό της ύπαρξης!
Καλή σου νύχτα, my redhair fairy!

XRISTINA G.V. είπε...

Το φόντο πάντα μαύρο ήτανε..το καλύπταν όμως οι ροζ προσδοκίες μου..τώρα έχω ήδη φύγει!
Καλό Σ/Κ
Χριστίνα

Άτη Σολέρτη είπε...

Χριστίνα σ'ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα! Είπες μεγάλη αλήθεια!
Καλό βράδυ!

Αγγελική Κορρέ είπε...

Κι αν φύγεις πίσω θα μείνει ο κηδεμόνας του ποιήματος ,σαν σπλαχνικός γονιός να θρηνεί για τον χαμό σου.

Άτη μου , κι αυτό εξαιρετικό , όπως όλα!..δεν έχω λόγια..

Άτη Σολέρτη είπε...

Αγγελικούλα να είσαι καλά!
Τα λόγια σου με δυναμώνουν καθώς χαράσσονται βαθιά μες στην καρδιά!
Εγώ δεν έχω λόγια...
Τι να πω?
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Και δεν αρκει...
Φιλάκια και καλό βράδυ!