4.3.09

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Κύριοι...
Αρχίζει η παράσταση των συνοφρυωμένων ειδώλων.
Οι σάλπιγγες ηχούν. Οι βοσκοί θρηνούν.
Ακροβατούν το μένος οι σαλτιμπάγκοι των αιωνίων λικνισμάτων κι ελιγμών.
Φθινοπωρινό πρωινό, πού πήγε η λάμψη που απέκτησες εκείνο το καλοκαιριάτικο ξημέρωμα πριν γίνει η αποκάλυψη των ιερών;
Τα πνεύματα κομπάζουν.
Χάνουν τα λόγια τους οι φανφαρόνοι υποκριτές.
Που κρύφτηκες καταραμένε υποβολέα;
Μάγια!
Σε ποια στοά λιμοκτονείς; Από πού έρχονται αυτά τα ουρλιαχτά της γέννας;
Σαπισμένα φρένα. Δε σταματά εδώ το όχημα που μεταφέρει την οργή.
Δανδήδες όλης της γης,
οι πυρσοί που κρατάτε μ' ένα ψίθυρο του ανέμου θα σβήσουν!
Ετοιμαστείτε!
Στο τέλος η βροντή θα γίνει ένα με την παρουσία της ιερότητας των συνοφρυωμένων ειδώλων.
Και η παράσταση συνεχίζεται...
Χειροκροτήματα. Τυραννικά ποδοβολητά. Άσεμνοι κρότοι και χάχανα.
Σαλεύει η αιματοβαμμένη αυλαία.
Ποιος σκότωσε τον Κόμη και τη μικρή του Κόρη;
Ψάξτε το δολοφόνο!
Βρίσκεται ανάμεσά μας.
Δεν ήταν Κόρη. Ήταν Γιος!
Κρατά στο χέρι το κλειδί των μεταμορφωμένων εγκλημάτων.
Το παλάτι φλέγεται. Κρυφά γελά ο ουρανός.
Ο ήλιος βγαίνει. Χαίρεται.
Οι τυμπανοκρουσίες γίναν’ αχτίδες λεκιασμένες μ' αίμα.
Στο πανηγύρι, βρέθηκαν κι άλλοι υποκριτές.
Θυμήθηκαν τα λόγια τους αυτή τη φορά.
Οι ονειροπαρμένοι κλέφτες λιποθυμούν στις γωνιές των σταυρικών μοναστηριών που σπέρνουν τους θανάτους.
Εκεί ψηλά...
στους πολύχρωμους θόλους των καθεδρικών ναών κρύβεται η αλήθεια!
Τι μου ψιθύρισαν οι αδικημένοι ποιητές πριν γίνει η αποκάλυψη των αυτοθυσιών τους;
Εφηβικές ανοησίες;
Ακούστε μόνο το πατρικό σας κήρυγμα λοιπόν.
Κύριοι...
Εδώ η αυλαία έκλεισε.
Και η παράσταση ακόμα συνεχίζεται...

Πίνακας: "The Nun" by Otto Dix

9 σχόλια:

Κατερίνα Γερογιάννη είπε...

Ενταση, δυναμη και αυθεντικη παρανοια της εποχης... Με την παρασταση τους, δυστυχως, να συνεχιζεται...Διασκεδαζοντας τη νωθροτητα μας ως θεατες...
Καλο βραδυ...

Άτη Σολέρτη είπε...

Δυστυχώς έτσι πάει το πράγμα...
Ας ελπίσουμε σε καλύτερες μέρες...
Στην αντιστροφή των ρόλων!
Καλή σου μέρα!

Αγγελική Κορρέ είπε...

Θα μπορούσε να ονομαζόταν θέατρο ο κόσμος..χιλιάδες πρόσωπα , κι όμως δεν είναι παρά σάρκινες αυλαίες (επιδεικνύουν το βελούδο τους μα πίσω τους κρύβουν όλη την ασκήμια ενός χαοτικού παρασκηνίου)

Για άλλη μια φορά μένω άφωνη απο αυτά που περνάς μέσω των ποιημάτων σου..υπέροχο...

XRISTINA G.V. είπε...

Χωρίς περιττά λόγια, πολύ δυνατό και υπέροχο..το λάτρεψα!!
καλό βράδυ
Χριστίνα

Άτη Σολέρτη είπε...

Madame Obscure...
Μάσκες παντού... που δυστυχώς ολοένα πληθαίνουν σ' αυτόν τον κόσμο,στο θέατρο του παραλόγου.
Σ' ευχαριστώ πραγματικά για τα καλά σου λόγια!

Χριστίνα...
Σ' ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σου εδώ! Να είσαι καλά!

outcast poetry είπε...

Ας μην κλείσει ποτέ η αυλαία για την έμπνευσή σου και τα ποιήματά σου.Εξαιρετικό το στυλ που γράφεις
Καλή σου μέρα
Κώστας

Άτη Σολέρτη είπε...

Κώστα, σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.Τα εκτιμώ γιατί σε θαυμαζω και σε σέβομαι,και εσένα και το Βασίλη σαν ποιητές.Εύχομαι καλές εμπνεύσεις και σ'εσάς!
Να είσαι καλά!Καλημέρα και σ'εσένα!

Antoine είπε...

Ο Fuseli, αν και όχι ιδιαίτερα γνωστός, ήταν εμπνευσμένος καλλιτέχνης. Ειδικότερα τα φαντάσματά του τα λατρεύω (ουσιαστικά και "Η σιωπή" ένα φάντασμα είναι).
Και "Η μέρα μετά" που επέλεξες στο προφίλ σου του Μουνκ είναι λατρεμένος μου πίνακας. Μου αρέσει αυτή η μέθη που χαρακτηριζει την εικονιζόμενη.

Άτη Σολέρτη είπε...

Χαίρομαι που σου αρέσουν οι πίνακες!Με τον Munch ιδιαίτερα, αισθάνομαι ιδιαίτερα συνδεδεμένη... και η κοπέλα στην επόμενη μέρα έχει κάτι δικό μου...
Σ'ευχαριστώ για την προσοχή σου εδώ!Να συμπληρώσω πως η Οφηλία στο blog σου, αποτελεί για μένα βαθιά έμπνευση!Να είσαι καλά!