8.2.09

ΕΛΕΑΝΟΡ

Στη Ρυέλ των Κοκκιγιάρ, μαχαίρωσα μια πόρνη.
Ελεανόρ!
Έλεος!
Ποιος δίχασε τον ποιητή απ' το μονάκριβό του γιο;
Ελεανόρ!
Άσπρο το ρόδο. Μαύρες τελείες συναντώ. Ζάρι!
Ελεανόρ!
Το αίμα σου δε βλέπω.
Κόκκινο παραγγέλνω. Κρασί των Στεναγμών.
Ελεανόρ!
Μες στο μανίκι μου, κρυφή μορφή. Δεκαεφτά χρονών.
Καρδιά μου, Ντάμα κούπα! Δίχασες πνεύμα κι αίμα!
Στίχο να σε χωρέσει δε θα βρω.
Ελεανόρ!
Μες στα σομόν σατέν σου αναπνέω.
Τα τυρκουάζ στολίδια σου κοιτώ.
Λευκές δαντέλες με μαύρα κρέπια προσκυνώ. Ζάρι!
Ελεανόρ!
Στης μοίρας τον αργό χορό,
άγρυπνος, διψασμένος, τάματα φορτωμένος,
σέρνομαι...
Διχασμένος.
Στον τόπο σου ξαναγυρνώ. Μες στο ζεστό κορμί σου.
Γλυκά αγγίζω το φιλί σου.
Ελεανόρ!
Δίχασες πνεύμα κι αίμα!
Αργά ξεδένω τις κλωστές που δένουν ντύματα στη γύμνια.
Λευκές κορδέλες λύνονται σαν τα κατάμαυρα μαλλιά σου αφήνονται. Ζάρι!
Ελεανόρ!
Το στήθος σου γυμνό, του ανέμου ψιθυρίζει... Τον δίχασες κι αυτόν!
Το αίμα σου δε βλέπω.
Κόκκινο παραγγέλνω. Κόκκινο! Θα σε πιω.
Το άρωμά σου γεύομαι. Μεθάω. Σ' ονειρεύομαι.
Στα τυρκουάζ στολίδια σου κεντώ... βυθούς που μείναν’ διψασμένοι,
αιώνες ξεχασμένοι.
Ελεανόρ!
Σε βρήκα!
Ο δολοφόνος είναι εδώ.
Άσπρο το δέρμα σου. Μαύρα τα νύχια του. Ζάρι!
Ελεανόρ!
Σε βρήκα!
Μεταξωτά υφάσματα, λεπτά, αέρινα... με τ' άρωμά σου με υπνωτίζουνε...
Ελεανόρ!
Γλυκιά μου πόρνη!
Γλυκά με σφίγγουνε...
Ελεανόρ!
Σε βρήκα!
Συγχώρεσέ με που άργησα. Μαζί σου θα 'μαι πάντα ζωντανός.
Και διχασμένος!
Συγγενής.
Ποιητής.
Ελεανόρ!
Πίνω στο φόνο σου!
Ορφανή μου! Μικρή μου πόρνη! Χαριτωμένη Ελεανόρ!
Πίνω σε σένα...
και σου ξεσκίζω με μανία κάθε σου φλέβα, αρτηρία...
Άσπρο το σχήμα της καρδιάς. Μαύρο το αίμα της. Ζάρι!
Νίβομαι...
και συνεχίζω να ξεσκίζω τη θεϊκή σάπια κοιλιά...
Θα σ' απαλλάξω κι από μήτρα. Τώρα! Πριν είναι αργά!
Μην κλαις μικρούλα! Μη φοβάσαι!
Ο δολοφόνος είναι εδώ.
Ρίχνει το ζάρι από μέσα...
Ο δολοφόνος μένει μέσα.
Γλυκιά μου Ελεανόρ!
Στο είπα!
Δέθηκα με την Ντάμα κούπα.
Άνεμος γίνομαι. Ρήγας σπαθί.
Εκδικητής.
Ελεανόρ!
Προσκυνητής.
Στο είπα!
Θέλω να μείνω ποιητής. Δε θέλω άλλους συγγενείς!

Πίνακας: "A beggar woman" by Hugues Merle

6 σχόλια:

outcast poetry είπε...

δεν ξέρω αν είσαι άντρας η γυναίκα...δεν ξέρω αν είσαι 10,20,30 η παραπάνω...αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που μόλις διάβασα είναι σπουδαίο...μπράβο...

ελεανορ...θυμίζει αρκετά πράγματα το όνομα αυτό...αλλά από σήμερα το έκανες δικό σου...

βασίλης

Άτη Σολέρτη είπε...

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Το αποτέλεσμα μετρά στην τέχνη κι όχι η ταυτότητα του καλλιτέχνη. Κάνουμε τέχνη για την τέχνη εξάλλου. Χάρηκα που σου άρεσε! Να τα λέμε...

Αγγελική Κορρέ είπε...

Κι όπου κι αν έκρυβες τα πάθη σου , φθονώ σε , πόρνη
Προσευχητάρι το αίμα των μηρών σου , και οι ανταύγειες έρωντα που στα μαλλιά σου ανθούσαν..
Τώρα που πέθανες εσύ , σε τι θεό , τι προσευχή να τραγουδήσω?..

Απο τα πιο αισθαντικά και δυνατά ποιήματα που έχω διαβάσει..

Άτη Σολέρτη είπε...

Σ' ευχαριστώ πολύ! Να 'σαι καλά! Με άγγιξαν πολύ τα παραπάνω λόγια!

XRISTINA G.V. είπε...

"Εν αρχή είμαι εγώ.
Εγώ ο άνθρωπος
που διανύω
έναν κύκλο απέραντο
αλλά και ελάχιστο.
Εν τέλει είμαι εγώ
μέχρι την τελική εξαφάνιση.
Ακολουθεί το άπειρο."Β.Χρόνης ΝΕΟΙ ΣΤΟΝ ΑΔΗ
......................
Πώς προσδιορίζεται αλήθεια, το "είναι αργά"?
Ενα καλό Σ/Κ εύχομαι
Χριστίνα

Άτη Σολέρτη είπε...

Άραγε ο χρόνος βάζει όρια?
Έν αρχή ην ο λόγος.

Καλό Σ/Κ να έχεις.