16.4.11

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ




Κυρίες και Κύριοι (γιατί οι Κυρίες προηγούνται),
καλησπέρα σας!


Σήμερα, 16/4/2011, άλλος ένας υπόγειος, μικρός εαυτός περιστοιχιζόμενος από διάνοιες ελευθέρας βοσκής, τολμά και αφήνει λίγες γραμμές να του χαράξουν τη διαδρομή σε μια πορεία που τελειώνει τόσο άδοξα… όσο και άσκοπα.
Κυρίες και Κύριοι, παρέλειψα να συστηθώ, με συγχωρείτε. Αλλά… Ίσως και να μην έχει σημασία. Άλλωστε λίγος χρόνος έχει απομείνει πλέον, πριν κάνω την ελεύθερη πτώση μου σ’ ένα πεδίο αλλαγών, κανιβαλικών τάσεων και εξολοθρευτικών στάσεων.
Για την ώρα… γράφω. Δεν ξέρω αλήθεια πως ξεκίνησα να γράφω.
Ποια ανάγκη τόλμησε και ώθησε έναν υπόγειο, σχεδόν ανύπαρκτο και αδιάφορο εαυτό για τους πολλούς, άξιους και ικανούς να γράψει. Εγώ και άκουγα τις φωνές τους και έβλεπα τις εικόνες τους και μύριζα το άρωμά τους, γευόμουν τις σπεσιαλιτέ τους και άγγιζα τις δημιουργίες τους… Μέχρι που εκείνοι αποφάσισαν πως έπρεπε να μάθω και να γράφω. Έτσι με έμαθαν να γράφω.

Σαν πρώτο μάθημα, θυμάμαι, είχα να μάθω το αλφάβητο. Ύστερα ήρθε ο συλλαβισμός. Ο τονισμός, η ολοκλήρωση της λέξης, η μία που φέρνει δεύτερη… Κι έπειτα η επιλογή τους και η στοίχιση σε φράση, σε προτάσεις, σε παραγράφους, σε κείμενο. Με συνοχή και αλληλουχία. Πεζότητα και ευταξία. Μα πάνω απ’ όλα ευνομία. Δεν άργησαν να βγουν οι πρώτες μου απόπειρες στο φως κι αμέσως η επαλήθευση του λόγου έφερε τον αντίλογο, έχοντας βάλει στόχο τον επίλογο. Έτσι δεν γίνεται άλλωστε στα πλαίσια μιας πεζής, συνοπτικής μαθηματικής διαδικασίας; Οι κριτικές έτειναν παραδόξως αρνητικά στο μείον άπειρο. Οι σταθερές είχανε μεταμφιεστεί σε μπαλαντέρ τείνοντα στο συν άπειρο. Κοινός παράγοντας όλων αυτών μονάχα το μηδέν. Αχαρακτήριστο το περιεχόμενο, ασαφής η δομή, άκυρες οι λέξεις. Άκαρπες οι σκέψεις… Έκαναν όλο υποθέσεις. Τα μέρη του λόγου μπερδεύονταν αναμεταξύ τους, έχαναν ολοένα την υπόστασή τους, εξαϋλώνονταν από αντίδραση, πίστη και σύνεση. Μέχρι που έφτασε η ώρα της άτακτης φυγής. Το καμπανάκι του λήξαντος χρόνου άρχισε να χτυπά. Μηχανικά κατάλαβα πως ήξερα τι έπρεπε τότε να κάνω. Με σύγχυση και αποστροφή για κάθε συλλαβή, για τονισμό και συνοχή. Μα πάνω απ’ όλα για καλλιγραφία. Ίσως και να ‘χα δυσλεξία. Όμως συνέχισα, συνέχισα να γράφω…Εγώ υπέθεσα πως ήταν θέμα φυσικής μεταβολής του επιδρώντος σώματος ετούτη η γραφή. Ίσως μια δράση υποκινούσε μια αντίδραση που ύστερα πρόσταξε αυταρχικά το νου να γράψει. Μάλλον μια έντονη αντίδραση χρωματισμένη αγανάκτηση.

Κι ύστερα έγραφα τις φωνές τους, τις εικόνες τους, το άρωμά τους, τις σπεσιαλιτέ τους, τις δημιουργίες τους. Κι ύστερα έγραφα… Όλα τα έγραφα! Τα ονόματα, τους τίτλους, τα συνεχόμενα επίθετα που τίποτα δεν σήμαιναν κι όμως αριστοτεχνικά παρίσταναν πως σήμαιναν κι ας ήξεραν… Το ένα όνομα σήμαινε κάτι. Μαζί με το επίθετο σήμαινε κάτι στο τετράγωνο. Κι αν έμπαινε μαζί με το ονοματεπώνυμο κι ο τίτλος, τότε είχατε μπροστά σας (κι εσείς κι εγώ μαζί), ένα ολοκληρωμένο έργο αυτοφυούς τέχνης. Με τα ούλα της. Και με δόντια μαζί. (Γι’ αυτό συνίσταται η διατήρηση μιας κάποιας ορισμένης αποστάσεως). Με στάση, ύφος, βλέμμα, χρώμα, συγκεκριμένη κίνηση, μίμηση, απήχηση… Μα πάνω απ’ όλα ΑΠΟΨΗ. Με επιχειρήματα, ευφυολογήματα, γρίφους κι αινίγματα, ρήσεις κι αντιρρήσεις, παραβολές κι επιβολές, υπογραφές. Έτοιμη πάντα να σας μετρήσει, να σας κόψει και να σας ράψει, να σας ψυχολογήσει, να σας εγκρίνει και να σας απορρίψει, να σας γδύσει και να σας ντύσει αυστηρά καταλλήλως. Για το δικό σας καλό. Για να μπορούν όλοι να σας ακούν σωστά, να σας βλέπουν καλά, να σας μυρίζουν αισθαντικά, να σας γεύονται με όρεξη, να σας θαυμάζουν εικαστικά.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΡΟΣΟΧΗ!
Οι αυθεντίες του ένδοξου παρελθόντος αναβιώνουν στο σήμερα. Εισχωρούν σε μορφές της απλής, υπέργειας καθημερινότητας και τις αφυπνίζουν. Τους παίρνουν τη ψυχή, τους επιθεωρούν κι ύστερα τους γεμίζουν σφρίγος. Το κύρος κι η επιβολή τους, φουσκώνει τόσο πολύ μέσα τους, που σύνηθες φαινόμενο στην ανάπτυξη των σημερινών ανθρωποειδών είναι ο γιγαντισμός του πνεύματος. Συνεπώς η όραση αφ’ υψηλού (που λέμε εμείς οι υπόγειοι υφέρποντες), είναι αναπόφευκτη σ’ αυτές τις ομάδες. Αυτό που θα πρέπει να προσέξουν οι απανταχού γίγαντες πνευματούχοι, είναι το ενδεχόμενο μετάλλαξης. Σύμφωνα με το νόμο της Φύσης 6.101.101.001, αν αναπτυχθούν υπερβολικά, κανένας χωροχρόνος δεν θα μπορέσει να τους χωρέσει. Συνεπώς δια της α-τόπου και α- χρόνου απαγωγής, μια επερχόμενη εκρηκτική αυτοκαταστροφή ομοιάζουσα στα πρώτα στάδια με σκάσιμο μπαλονιού ή φούσκας Big Babol (λαϊκιστί), κρίνεται αναμενόμενη. Για το επέκεινα δεν ξέρω να σας πω. Οψόμεθα…
Όσο για μένα, που λόγω αναστήματος δεν κινδυνεύω, σας συνιστώ Ελεύθερη Πτώση. Προλαβαίνουμε!

Καλή Ανάσταση!

Σοφία Αργυροπούλου (Άτη Σολέρτη)


Πίνακας: Vanitas – Still Life by Pieter Claesz