Ο ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ

Στων αγγέλων την αυλή… για να ξεφύγω απ’ τους διαβόλους
ψιθύρισα μια προσευχή.
Όχι για να σωθώ.
Για να ξεφύγω.
Κι ύστερα έκοψα σύρριζα τα μαλλιά μου.
Κι ύστερα έβγαλα τα ρούχα μου.
Κι έμεινα γυμνός.
Γυμνός απέναντί τους.
Όχι για να σωθώ.
Για να ξεφύγω.
Λέξη – λέξη φώναξα δυνατά την προσευχή μου.
Κανένας δε με πρόσεξε.
Απλά στο φως… γύρευα ήχο.
Κοντά τους πήγα.
Ξαναφώναξα.
Κανείς και πάλι δε με πρόσεξε.
Το άγγιγμα που έδωσα ποτέ δεν πήρα πίσω.

Στα σατανικά λημέρια… μετά από χρόνια ξαναγύρισα.
Ήμουν γυμνός και κουρεμένος.
Όλοι με πρόσεξαν.
Ο ίδιος!
Εδώ δε χρειαζότανε να ψιθυρίζω λόγια.
Να τα φωνάζω.
Να προσπαθώ ν’ αλλάζω.
Τους έκρυβα τον Ήλιο.
Το άγγιγμά τους έλυνε τους όρκους δίχως ήχο.
Στερέωναν ψεύτικα μαλλιά, ουράς αλόγου, μαύρα
στο στειρωμένο μου κεφάλι…
κι έγλειφαν με τις γλώσσες τους
τις άλικες πληγές της γύμνιας
χωρίς ν’ αλλάζουν σχήμα.
Για να σωθώ;
Θέλησα να ξεφύγω.
Ο ίδιος φόβος παίρνει ρίσκο.
Με δυσκολία βυθίζεται
στο φως που κρύβει εντός του
κι εξαϋλώνεται… για λίγο.
Αποστροφή και συμφορά… δίχως μιλιά.
Φταίει που έμοιαζα με μαύρου άλογου σκιά.

Πίσω και πάλι ξαναπήγα.
Εκεί που κλείνουν τραύματα… στις κάτασπρες αυλές.
Οι Άγγελοι δε φάνηκαν.
Δεν ήταν πουθενά.
Μόνο φωνές ακούγονταν.
Ψιθύριζαν την προσευχή μου.
Τη λέγαν’ δυνατά.
Την έλεγα κι εγώ.
Για να σωθώ.
Δεν ήθελα να φύγω.
Ύστερα όλοι τους μπροστά μου φανερώθηκαν.
Στον ίδιο!
Με πρόσεξαν… και χαμογέλασαν.
Με κοίταξαν καλά - καλά και γέλασαν.
Με θάμπωσαν κι ύστερα πάλι γέλασαν.
Η μέρα της Αποκάλυψης… ιδού!
Στέκει μπροστά.
Φταίει που είχα ξεχάσει να πετάξω από πάνω μου
τα σύμβολα του Σατανά.
Πώς θα σωθώ;
Για να ξεφύγω;!

“Mourning Ritual” by ADMC07.
Mr. Andrew thanks a lot for the amazing pic!
http://admc07.deviantart.com/