Με την πλάτη στο κρεβάτι...
μετρούσα χρόνια.
Σταγόνες από δάκρυα κυλούσαν ως τ' αυτιά μου.
Έλιωναν χιόνια.
Προσευχές σιγοψιθύριζα...
αναμνήσεων θρύψαλα...
τα ίδια λόγια.
Με τα μάτια στο ταβάνι καρφωμένα...
κινούσα πιόνια.
Ο βήχας μου βαρύς ζητούσε εκδίκηση.
Φίμωνε στόματα.
Έπνιγε πτώματα.
Ανηλεής βασανιστής.
Θόλωνε φώτα.
Τα βρεγμένα βιολιά της βροχής
σιγοτρίζοντας... έπαιζαν.
Πνίγαν’ ανάσες.
Έφτιαχναν κάσες.
Με το σώμα τεντωμένο και τα χέρια ξύλινος Σταυρός,
τον πυρετό άφησα να μ' ονειρεύεται.
Καρφιά από ιδρώτα στα μαύρα σεντόνια.
Μετρούσα χρόνια.
Ξυπόλητος σερνόμουν σε συννεφένια χιόνια.
Προσπάθησα ν' αγγίξω τον ήλιο ή το φεγγάρι.
Το φως προσπάθησα ν' αγγίξω.
Το φως.
Δε μπορούσα να ξεχωρίσω.
Δυνατό φως.
Τυφλώθηκα.
Τα δάκρυά μου πέτρωσαν.
Ο βήχας μου πνίγηκε.
Τα βρεγμένα βιολιά της βροχής
σιγοτρίζοντας... έπαιζαν.
Πνίγαν’ ανάσες.
Έφτιαχναν κάσες.
Στ' άσπρα σεντόνια
καρφιά από ιδρωμένα χιόνια.
Άκουσα λόγια.
Μέτρησα χρόνια.
Πίνακας: "Camille Monet" by Claude Monet
9 σχόλια:
"Βγάζεις το πώμα
Μούχλα μυρίζει
Τι σου θυμίζει;
Φαντάζομαι πτώμα
Ανοίγεις τα μάτια
Βλέπεις δυο κάσες
Παίρνεις ανάσες
Μοιάζουν παλάτια
Ξαπλώνεις με ύφος
Νιώθεις πεσμένος
Ξυπνάς ιδρωμένος
Επίκειται τύφος
Θέλεις να φύγεις
Φοράς τα καλά σου
Νιώθεις κοντά σου,
Ανέραστες τίγρεις
Στο τέλος θα μετρηθούν κι οι ώρες που έτρεμες μόνος"
δεν είναι κάτι σπουδαίο, περισσότερο μια άσκηση παρά ένα ποίημα. απλά οι λέξεις σου μου το θύμισαν και το έβαλα.
καλημέρα ατή σολέρτη
υγ.αν το θεωρήσεις ως κατάχρηση του χώρου σου μπορείς να το σβήσεις, χωρίς καμία παρεξήγηση.
Είναι πολύ ωραίο αυτό που έγραψες!
Σ'ευχαριστώ που το μοιράστηκες!
Εννοείται πως δεν θα το σβήσω.
Όλα χωράνε εδώ. Καμία κατάχρηση.
Να είσαι καλά!
"Αυτές οι νότες που σας στέλνω
με την άνωση
δεν έχουν πια κανένα
μα κανένα μουσικό ενδιαφέρον.
Απ'τον καιρό του ναυαγίου
που αργά μας σώριασε τους δυο
ως κάτω στο βυθό
σαν βάρος έκπληκτο
το πιάνο του ολόφωτου
υπερωκεανείου κι εγώ
έχουμε γίνει μάλλον μια διακόσμηση πυθμένος
μια υπόκωφη επίπλωση βυθού
ένα λουλούδι εξωτικό
ή ένα τεράστιο όστρακο
φωλιά ιπποκάμπων
διάδρομος ψαριών που όλο απορούν
μπρος στην ασπρόμαυρη αυτή μνήμη
του παπιγιόν των πλήκτρων του κολάρου.
Κι αν σε καμιά βαρκάδα σας
διακρίνετε στην ήρεμη επιφάνεια
τρεις πέντε δέκα φυσαλίδες
σαν ντο και σολ και μι
μη φανταστείτε μουσική
είναι λίγη σκουριά που όταν θυμάται
πιέζει κι ανεβαίνει.
Γι'αυτό να μην ανησυχείτε.
Το πιάνο μου κι εγώ
είμαστ'εδώ πολύ καλά
εκπνέοντας ίσως πότε πότε
νότες άσχετες
αλλά μες στην ασφάλεια πλήρους ναυαγίου και ιδίως
μακριά επιτέλους
από κάθε προοπτική πνιγμού."
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ-ΠΙΑΝΟ ΒΥΘΟΥ
..............
από τα αγαπημένα μου του Βαρβέρη, που ήρθε αμέσως στο μυαλό μου μόλις διάβασα τους στίχους σου. μετά, μέτρησα χρόνια..
Καλό βράδυ να έχεις
Χριστίνα
Πραγματικά αγαπημένο!
Να είσαι καλά!Σ'ευχαριστώ πολύ!
Καλό βράδυ!
Ξανά κι απόψε σ'αγαλματένια ανάκλιντρα αναπαύθηκες , τυλίγωντας το σώμα σου με τα αγκάθινα σεντόνια του εφιάλτη..
Χάνεται ο χρόνος μες τις λέξεις σου..υπέροχο ποίημα :))
Σ' ευχαριστώ απ'την καρδιά μου!
Τα λόγια σου μετράνε.
Καλό απόγευμα!
θα μπορουσε να συνεχιζεται για παντα...
αμετρητα,
ηρθα
Μ' αρέσει αυτό που ανακάλυψα εδώ μέσα...
Trempe και Άρτεμις,
σας ευχαριστώ για την προσοχή σας εδώ.
Καλωσορίσατε!
Δημοσίευση σχολίου