Τρία σπασμένα τζάμια η απεραντοσύνη του χτες..., του σήμερα..., του αύριο.
Ένα σπασμένο τζάμι... του σήμερα.
Διαλέγω τη θυσία του Αβραάμ,
ακόμα κι αν αυτή χαμογελάει πονηρά...
μπροστά στην όψη της δικής μου.
Στων Βιβλικών οργίων τη σιχαμένη αθλιότητα,
θα βαπτιστώ...
έχοντας την καχυποψία ντύμα,
τη σφραγισμένη αθωότητα στα μάτια,
το βλέμμα καρφωμένο κάτω από το μανδύα των στερημένων εραστών.
Μη!
Μη βιάζεσαι να βγάλεις τις οχιές από τους θάμνους!
Το μυστικό και το κλειδί...
κρέμονται κάτω από τη γλώσσα,
κάθε χριστού υποκριτή που λοξοδρόμησε,
κρατώντας παραμάσχαλα,
τις εντολές του Ευαγγελίου που του μάθανε απρόσκλητοι Τενόροι,
από συμφέρον.
Όσο για μένα...
μόνος μου έμαθα τις νότες να διαβάζω.
Δεν έφτασα τόσο ψηλά!
Δεν ξέρω πως ραγίσανε τα τζάμια.
Πώς σπάσανε;
Το χτες..., το σήμερα..., το αύριο...
Άδεια μπουκάλια.
‘Κει μέσα φυλακίζουν την οργή...,
τις φωναχτές μου σκέψεις...
Δαιμονικές συνομιλίες.
Οι εαυτοί μου κάνουν θυσίες.
Ακόμη...
Λιθοβολούν τις ερινύες.
Οι σκλάβοι γιοι δεν ικετεύουν πια τους θεϊκούς γονείς τους.
Σφάζουνε μόνοι τους, αυτούς που πήγανε αντίθετα στη βούλησή τους.
Τα πρότυπα λαθέψανε.
Το σχήμα τους παντρέψανε με τη συμμετρική ανάμνησή τους.
Μη!
Μη βιάζεσαι να βγάλεις τη σκιά μου απ' τα μάτια σου!
Είναι συμμετρική με τη θωριά σου.
Η Σάρα...
δολοφόνησε τη γέννα, κάτω από της μοιχείας την ποδιά.
Τα δυο παιδιά ψάχνουνε για Πατέρα.
Δεν είναι σκλάβοι τώρα πια.
Θα εκδικηθούν για κάθε Αβραάμ.
Βιάσου!
Πίνακας: “Memory” by Elihu Vedder