ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΕΡΠΕΤΟΥ

Πρόσεχε το φίδι... καθώς θα βγαίνεις απ' τον κήπο σου.
Πρόσεχε το ερπετό!
Ξέρει καλά να κρύβεται και να σ' αιφνιδιάζει.
Διπλώνεται καλά.
Αλλάζει χρώμα.
Γλείφεται παντού.
Γεμίζει δηλητήριο απ' τα σάλια του... αλείφεται.
Μην τ' ακουμπήσεις!
Μην το φιλήσεις!

Πρόσεχε το φίδι!
Ξέρει καλά να σέρνεται και να σ' ακολουθεί πιστά.
Πρόσεχε που πάει.
Πρόσεξε πως κρύβεται.
Στο χώμα κοίτα πως ζαλίζεται.
Στη θάλασσα δε ξεδιαλύνεται.
Γλιστρά και χάνεται.
Δεν παραδίνεται.
Διπλώνεται κι αφήνεται.
Έτσι είναι το φιλί του ερπετού.
Διπλώνεται και σμίγεται.
Κεφάλι με ουρά, ένα γίνεται.

Αν είσαι μέσα του... ξέρεις να κρύβεσαι.
Αν είσαι φίδι... μην παραδίνεσαι.
Αν είσαι μακριά του... μη ζαλίζεσαι.

Πρόσεχε το φίδι... καθώς θα βγαίνεις απ' το σπίτι σου.
Πρόσεξε το δέντρο!
Πρόσεξε το ερπετό!
Ξέρει καλά να κρύβεται και να σ' αιφνιδιάζει.
Πρόσεχε το φίδι!
Πρόσεξέ με!

Πίνακας: "Sin" by Franz Von Stuck

ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Κόκκινα κουρέλια, μαζί με άσπρα σάβανα
υψωμένα…
Σε καλούν.
Δεν είναι μακριά ο ουρανός.
Μακριά είναι μόνο εκεί που θες να φτάσεις.
Μια μάνα βλέπει την Ανάσταση…
με καρφωμένο βλέμμα
εκεί…
μακριά…
ψηλά…
σ’ εσένα.
Δεν είναι μαύρο το μαντήλι των μαλλιών της.
Μαύρα είναι μόνο τα πουλιά που παίζουν στην αυλή των αδελφών της.
Δεν είναι κόκκινο το φόρεμά της.
Εσύ!
Το όραμά της.
Πορφύρα από μανδύα, η ένδοξη θεότητα τη μέρα της Χαράς.
Το βρέφος της στην αγκαλιά, κρατά με θάλπος, στα ζεστά…
Κι εκείνο μυστικά της ψιθυρίζει και γελά…
Και ξαφνικά…
μεσ’ απ’ αυτή την αντανάκλαση…
την ομιχλώδη αναπαράσταση…
χιλιάδες φανερώνονται οι πιστοί σου!
Θρηνούν, σπαράζουν με λυγμούς…
Αιώνια δάκρυα πυρετού καρφώνουν και σφραγίζουν.
Ανοίγουν τότε οι ουρανοί και σε καλωσορίζουν.
Βάγια από αγκάθια σου πετούν.
Σωτήρα μας σε χρίζουν.
Και με καλείς…
Και μας καλείς…
Και απορείς;
Δεν επιλέγεις.
Κοίτα τη μάνα!
Πλησιάζει…
κι αγγίζει το μανδύα σου για να την ευλογήσεις.
Μαζί της σέρνει και τα μαύρα της πουλιά.
Τα δανεικά.
Μόνο το βρέφος της μένει μακριά.
Από αγάπη ξεχασμένο μακριά μένει… ιδρωμένο.
Μαρμαρυγή ξεντύνεται… και σπαρταράει… και παίζει.
Χαράσσει κύκλους από λίθους.
Δακρύων κύκλους μες στο πλήθος.
Με αίμα βάφει τα χεράκια του.
Δες πως ποτίζουν!
Στο χώμα κήπος.
Ύμνους ραντίζουν.
Κόκκινα δάκρυα από ιερή πορφύρα.
Μανδύας.
Σταυρός που μάτωσε.
Βρέχει ο Θεός πλημμύρα.
Κοίτα πως κρέμεται ο σταυρός!
Άδειο βαρίδι.
Στο παγωμένο κι άψυχο στήθος της μάνας του, από χρυσό στολίδι.
Κι εκείνη φεύγει…
Κι εκείνο μένει.
Πάνω του παίζει.
Τα δάχτυλα ψηλαφιστά στο σχήμα σου υφαίνει.
Κύκλους δακρύων του χαράσσει κι επιμένει…
Με καρφωμένο βλέμμα.
Εκεί…
Μακριά…
Ψηλά…
Σ’ εσένα!

Εμπνευσμένο από τον πίνακα του Θεόφραστου Τριανταφυλλίδη "Περιφορά Αναστάσεως".

ΟΙ ΚΟΥΡΤΙΝΕΣ

Πάντα ξεχνώ να κλείσω τις κουρτίνες,
κάθε φορά που πέφτω για ύπνο.
Φταίει που είναι κι αυτές μαύρες
όπως οι τοίχοι της κάμαράς μου.
Δε ξεχωρίζουν.
Μόνο το φως του εχθρικού θεού Ήλιου τις κάνει αισθητές στα τυφλωμένα μάτια μου.
Τότε τρέχω αμέσως να τις κλείσω.
Όμως δεν κλείνουν.
Φταίει που ‘ναι βαριές.
Δεν κλείνουν.
Κρύβουν.
Τις σπρώχνω…
Τις τραβάω κ απ’ τις δυο μεριές.
Δεν κλείνουν.
Φταίει που ‘ναι παλιές.
Χοντρές.
Δεν κλείνουν.
Τι κρύβουν;
Με ιδρωμένα, πιεσμένα χέρια, τις αγγίζω για να κλείσουν.
Πάλι δεν κλείνουν.
Γλυκά τους ψιθυρίζω…
Το μητρικό μου χάδι τους προσφέρω.
Δεν κλείνουν!
Κάτι κρύβουν.
Τις αναθεματίζω!
Προσπάθησα να τις καρφώσω στον τοίχο να μην ανοίγουν.
Τις κάρφωσα.
Με στοίχειωσαν.
Τις ξεκάρφωσα.
Με στοίχειωσαν.
Δεν κλείνουν.
………………
Δεν κλείνουν.
………………
Δεν κρύβουν.
Ακόμα σχηματίζεται στον τοίχο…
ματωμένη η μορφή του Εσταυρωμένου.
Ναι, δεν ξεχνώ να κλείσω τις κουρτίνες.
Αυτές δεν κλείνουν!
Δεν κλείνουνε στη φονική ψυχή μου.
Δεν την κρύβουν!

Υ.Γ. Στη redhair fairy που την άγγιξε...!

Πίνακας: "The veil" by Fernard Khnopff